homeVoorpagina whoisWie zijn wij? penZelf schrijven boeiHelp pijlLog in penRegistreer

Een toespraak van Abdelkader El Mesri op 22 nov. ‘11 Bijeenkomst over remigreren en de Remigratiewet

De naam van deze bijeenkomst zegt al genoeg: Teruggaan of blijven? Bijeenkomst over remigreren, teruggaan naar het land van herkomst, en de remigratiewet. Ik ben Abdel El Mesri, van NOMA en de multiculturele vereniging Assadaaka en ik heet u allen welkom bij deze bijeenkomst over dit belangrijke onderwerp.

De afgelopen jaren of beter gezegd de afgelopen decennia is steeds duidelijker geworden dat het leven van de meeste immigranten die in de jaren zestig en zeventig naar Nederland kwamen – veelal op rechtstreekse uitnodiging van Nederlandse bedrijven en instellingen – niet gelopen is zoals toen de bedoeling was. 
Want met welk doel kwamen die mensen die toen ‘gastarbeiders’ genoemd werden, hiernaar toe? Precies: om te werken, om de snel groeiende Nederlandse bedrijven en instellingen – niet gelopen is zoals toen de bedoeling was. Want met welk doel kwamen die mensen die toen ‘gastarbeiders’ genoemd werden, hiernaar toe? Precies: om te werken, om de snel groeiende Nederlandse economie te helpen, om werk te doen dat veel Nederlanders niet meer wilden doen en om de armoede in het thuisland te ontvluchten. Nog steeds een reden voor veel mensen om naar een ander land te gaan.

Maar voor de meerderheid van de mensen die hier kwamen, gold het adagio: Werk, werk, werk.. om geld te verdienen om mijn gezin en familie te helpen en uiteindelijk weer terug te keren naar huis! Voor de meeste mensen gold dat ze hier helemaal niet wilden blijven wonen. Dat begrepen de bedrijven ook die hen hiernaar toe gehaald hebben en daarom noemden zij hen ook ‘gastarbeiders’: gasten, mensen die uitgenodigd zijn, om hier te arbeiden, te komen werken.

Hoe anders is inmiddels de geschiedenis verlopen. De meerderheid van de mensen die in de jaren zestig en zeventig of later hiernaar toe gekomen zijn met het doel hier misschien vijf, misschien tien jaar te werken, wonen hier nog steeds, hebben inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, hebben hun familie, vrouw en kinderen, over laten komen, hebben hier, zo goed en zo kwaad als het ging, een bestaan opgebouwd. En nu het werkzame leven tot een einde begint te komen, nu komt opeens die droom van vroeger, die in de loop van het drukke leven op de achtergrond geraakt was, weer naar boven: teruggaan naar huis, naar de plek waar ik geboren ben en daar mijn leven tot mijn dood doorbrengen. Terug naar die vertrouwde omgeving van mijn jeugd, die plek waar ik mijn geliefde ontmoet heb, die plek waar iedereen mij begreep, waar ik mij thuis voelde.

De wens van velen van die mensen wordt inmiddels erkend; maar erkenning betekent nog niet dat er een pasklare oplossing voor die wens is, dat het gewoon een kwestie is, zoals veertig of vijftig jaar geleden, van: ‘hup, wij pakken de koffers en gaan weer terug.’ Er is voor de meeste mensen heel veel veranderd; zoals ik al genoemd heb: er is gezinshereniging geweest, de kinderen hebben hier een eigen bestaan opgebouwd, zijn getrouwd, misschien met Nederlandse mannen of vrouwen, hebben kinderen gekregen, en hoewel zij misschien ook nog wel een zekere band voelen met het land waar misschien niet zij, maar dan toch hun ouders geboren zijn, hebben zij wel een hechte band met Nederland opgebouwd. En ook de situatie in het geboorteland is niet meer hetzelfde: daar is het leven ook doorgegaan en het ideale land dat zich in de herinnering gevormd heeft, is dat land niet meer. Ziehier in het kort mijn visie op het bestaan van de eventuele remigrant, hoewel er natuurlijk hiermee lang niet alles over gezegd is.

Daarom vond NOMA en Assadaaka, de organisaties waar ik lid van ben, het belangrijk om een voorlichtings- en discussiebijeenkomst te beleggen over remigratie: de mogelijkheden, de problemen, de kansen, de valkuilen. Wij zijn blij dat het Nederlands Migratie Instituut zijn medewerking verleent aan deze avond. Het instituut beschikt over veel praktijkervaring over alles, waar mensen mee geconfronteerd worden, die die langgekoesterde wens toch in vervulling willen laten gaan. Wij denken dat het belangrijk is om die keuze weloverwogen te maken. Veertig jaar geleden hebben veel mensen die keuze om hiernaar toe te komen niet al te weloverwogen gemaakt. Je bent jong, je ziet een kans en je duikt erop, laten we maar zien waar het schip gestrand is. Nu is de situatie geheel anders geworden. Onze gastspreekster, mevrouw Rachida Margouz, gaat u veel vertellen over alles wat met remigratie te maken heeft, over de wet waar u mee te maken zult krijgen, over de gevolgen die het voor u persoonlijk kan hebben. Zij spreekt ook Arabisch, zodat de taalbarrière geen probleem hoeft te zijn.
Tevens wil ik graag van gedachten wisselen met u over alle voors en tegens, de overwegingen die u gemaakt heeft, wat uw familie ervan denkt, zowel uw familie hier als uw familie in het laat ik maar zeggen ‘thuisland’. Ik reken erop dat dit een zinvolle avond wordt.

Dank u wel.

Gepost door kamal
Cafe • (0) CommentaarPermalink



Naam:

Email:

URL:

Smileys

Onthoud mijn persoonlijke informatie

Mail me bij vervolg-commentaar


Terug naar de hoofdpagina

Zoeken

geavanceerd zoeken