Het leven is kostbaar. Het is overal, binnenin ons en overal om ons heen; het heeft zoveel vormen. Het is belangrijk dat wij in contact blijven met het lijden van de wereld. We hebben het nodig om dat bewustzijn te voeden met velerlei middelen—geluiden, beelden, direct contact, bezoeken, enzovoort—om het mededogen in ons levend te houden.
Hoe ziet de School voor vrede er praktisch uit?
Wij mensen zijn geheel opgebouwd uit niet-menselijke elementen, zoals planten, mineralen, wolken en zonneschijn. Wil ons handelen diep en waarachtig zijn, dan moeten we het ecosysteem erin betrekken. Als het milieu wordt vernield, worden mensen ook vernietigd.
Iedereen kan iets aan geweldloosheid doen, zelfs generaals in het leger. Zij kunnen, bijvoorbeeld, hun acties zo uitvoeren dat geen onschuldige mensen gedood worden. Om soldaten te helpen de geweldloze richting op te gaan, moeten we met ze in aanraking komen. Als we de werkelijkheid in twee kampen verdelen—het gewelddadige en het geweldloze—en in één kamp gaan staan terwijl we het andere aanvallen, zal de wereld nooit vrede kennen. We zullen dan altijd de schuld laden op diegenen van wie wij denken dat zij de oorlogen en het sociale onrecht veroorzaken, zonder de mate waarin wij zelf gewelddadig zijn te erkennen. We moeten aan onszelf werken en ook met diegenen die wij veroordelen als we echt effect willen hebben.
Wanneer we uit woede voor de vrede werken, zullen we nooit slagen. Vrede is geen doel. Het kan nooit door niet-vreedzame middelen tot stand komen.
Medeleven voelen is niet genoeg. We moeten het leren uitdrukken. Daarom moet liefde samengaan met begrip. Begrip en inzicht laten ons zien hoe te handelen.
Onze echte vijand is vergeetachtigheid. Als we onze oplettende aandacht elke dag voeden en de zaden van vrede in onszelf en in degenen rondom ons water geven, worden we levend, en kunnen we onszelf en anderen helpen om vrede en mededogen te verwezenlijken.
Het leven is zo kostbaar, maar toch laten we ons in ons dagelijks leven meestal meegeslepen door onze vergeetachtigheid, boosheid, en zorgen. Verstrikt in het verleden kunnen we het leven niet raken in het nu.