Voor het eerst in de geschiedenis is het mogelijk om rond de Noordpool te varen. Er is zo veel ijs gesmolten dat zowel de noodwestelijke passage langs Canada als de noordoostelijke route boven Rusland en Finland bevaarbaar is.

Dat meldt The Independent on Sunday op basis van satellietbeelden die door wetenschappers zijn geanalyseerd. Een Amerikaanse drijfijsdeskundige zegt in de Britse krant dat er sprake is van een historische gebeurtenis.

Al eeuwen proberen schepen langs de Noordpool van de Atlantische naar de Stille Oceaan te varen. Dat is korter dan via Kaap Hoorn onder Zuid-Amerika.
bron: NOS teletekst

Ik sprak toevallig twee weken geleden een kennis die deze trip ging maken ... een weekje varen rond de noordpool.

Over een paar jaar kan die kennis picknicken op de noorpool.

Ja en wij surfen in het Flevopark ...

De geschiedenis begon na de laatste ijstijd,

...en oceaanstromen hebben ijskappen gehad om water af te koelen, naar de bodem te laten zinken, en terug te stromen.

Ahh, dat zijn leuke weblinks. Wat een uitvinding toch dat internet en wikipedia. Jammer dat dat 15 jaar terug er nog niet was tijdens mijn studie. Wat heb ik toen een moeite moeten doen om informatie bij elkaar te sprokkelen.

Voordat ik omstreeks 1983 mijn sufkezerijschool verliet hield ik me er al mee bezig. Sterker nog, toen ik op de lagere school zt verbaasde ik mij al over de Ola reclame campgne dat de nieuwe ijstijd eraan kwam (dat was tijdens ‘de’ oliecrisis in 1973). Dat was wel genieten van die autovrije zondagen, kunnen we nu gelijk weer doen ivm CO₂ uitstotingen. Vijf procent reduktie is dan toch zeker haalbaar.

Ik heb me natuurlijk eerst laten gaan in een nodeloze sportperiode.

Oh ik heb ook gejudo’d en gevoetbalt, alsmede bouwstijgers beklommen (en er vanaf gedonderd) alsmede slootjes gesprongen, gekanood en geschaatst, en gefietst al dan niet over het ijs (alleen de ijzel op de brug kon ik niet tegenop) en gezwommen, maar thuis stonden een berg boeken, en de encyclopedie heette vroeger ‘orenboek’ vanwege het opengewerkte plaatje van ons gemeenschappelijk gehoororgaan. Dat betrof overigens een groene Winkler Prins jaren zestig technische editie.  En Alice Cooper was ik toen ook al helemaal weg van.