homeVoorpagina whoisWie zijn wij? penZelf schrijven boeiHelp pijlLog in penRegistreer

Thema: Samenzijn bij stichting Onze Hoop op 2de Pinkstermaandag

Pinkstermaandag 2011 met Onze Hoop, Ruma Khami. Deze avond was georganiseerd door stichting Onze Hoop en was bedoeld om op deze Pinkstermaandag elkaar te ontmoeten, samen te komen en samen lekker te eten en om kennis te maken met stichting Onze Hoop.
Ahmed El Mesri, de voorzitter, sprak een welkomstwoord uit aan de aanwezigen. Wat mij opviel was dat er veel mannen waren en maar enkele vrouwen, waaronder ik zelf. Ik ben Lies Bierenbroodspot, beleidsmedewerker naast Ahmed.

Na het welkomstwoord van Ahmed las ik het stuk voor dat ik zelf had geschreven ter voorbereiding op deze avond. Het thema van dat stuk vatte ik halverwege in één zin samen: Hoe lang duurt het vóór je een ander mens ziet en niet meer ‘iemand die anders is dan ik’. Dit gaat op voor iedereen, want we zijn voor elkaar allemáál ‘de anderen’. Maar de één voelt meer ‘anders’ dan de ander.
Dit klinkt alleen als een leuke woordspeling, maar het is natuurlijk veel meer dan dat. Het woord ‘cohesie’ dat veel gebruikt wordt tegenwoordig, ook in de politiek, roept op tot een maatschappelijke en sociale samenhang die er vaak niet is in werkelijkheid. Omdat mensen mensen zijn en elkaar toch vaak bekijken vanuit de eigen groep. En daar is niks mis mee, maar we mogen wel bereid zijn onze eigen deur open te zetten en de ander werkelijk te durven ontmoeten. Ongeacht ander uiterlijk, gedrag, kleur, afkomst, geloof, staat van gezondheid, voorkeur en welk ander verschil er ook maar valt te benoemen tussen mensen.
In Ahmed’s woorden gaat het juist om de erkenning dàt we allemaal anders zijn en desondanks tòch met elkaar samen kunnen zijn en leven en nu, vandaag, samen kunnen komen om elkaar te ontmoeten.
In die zin was het een geslaagde avond: er is heerlijk gegeten van de barbecue – samen aan een lange tafel; er is gepraat (véél Arabisch, weinig Nederlands) en kennisgemaakt met ‘anderen’; er is gezongen, getrommeld en gedanst; en de sfeer was prettig, ontspannen en gezellig. Zelf heb ik erg genoten van de live Arabische muziek die spontaan ontstond op trommels en met zang. Ik kan nooit stil blijven zitten bij die klanken en heb daarom ook even gedanst met een sjaal om m’n heupen.
Wat ik zag toen ik zat te kijken naar die mannen die daar samen muziek zaten te maken raakte me: je zag dat dit de klanken zijn die in hun lijf en oren en kelen en handen zit, dit zijn de authentieke klanken van wie zij zijn en waar ze vandaan komen. Prachtig om te zien. Dat vind ik mooi, om mensen te zien als ze muziek maken. Dan zijn ze het meest zichzelf en kijk je naar de eigen cultuur die in iemands botten zit, dat is prachtig. Daar kan iedereen van genieten, ook als het niet de klanken zijn waarmee je zelf bent opgegroeid. Want dit zijn wel klanken die door de ritmes ook heel aansprekend zijn voor diegenen die met andere klanken zijn groot geworden, ze zijn enorm aanstekelijk. Geen wonder dat ik dan nauwelijks stil kan blijven zitten.
Muziek kan in die zin ook over grenzen heen: grenzen tussen mensen door hun afkomst maar ook grenzen van andere opvattingen of een andere gezondheidssituatie of grenzen van eenzaamheid. Muziek verbindt en spreekt de meeste mensen aan op hetzelfde niveau: het doet iets met je en als je er samen naar luistert en er van geniet werkt dat verbindend. Misschien maar voor even, maar het is er en dat was zichtbaar en voelbaar.
Vóórdat we buiten op het pleintje achter Ruma Khami ‘aan tafel’ gingen gaf ik iedereen nog een tip mee: maak eens contact met iemand die je nog niet kent. In het kader van het ontmoeten van ‘de ander’, de ‘vreemde’. Soms werkt het makkelijker als je jezelf zo’n soort opdrachtje geeft: vanavond ga ik een vreemde
aanspreken. Gewoon omdat dat een ontmoeting net iets makkelijker maakt. En als het tegenvalt loop je door, net zo makkelijk. Maar je weet nooit hoe het uitvalt.
Ik heb zelf een aantal leuke gesprekjes gehad met ‘vreemden’. Ik heb twee mensen iets meer verteld over Onze Hoop en Assadaaka. We kwamen te praten over de buurt en dat je soms zou willen dat het makkelijker is om de politiek aan te spreken op dingen die in de buurt niet goed gaan.
Ik heb ook gesproken met iemand die zich eigenlijk niet prettig voelde omdat een familielid van haar ernstig ziek is. Ik heb kennisgemaakt met een andere medewerker van Onze Hoop die ik nog niet kende en met iemand die zo af en toe de bijeenkomsten bezoekt om een beter beeld te krijgen van de activiteiten. En ik heb bekenden gesproken.
Al met al vond ik het een heel ontspannen avond en ik heb om me heen meer tevreden rondkijkende gezichten gezien en vriendelijke blikken opgevangen: volgens mij was het een leuke avond voor alle aanwezigen.
Wanneer is een bijeenkomst geslaagd? Als ik me er fijn bij voel of als anderen zich prettig voelen? Ach, daar heb je het weer: dat woord ‘de ander’. Voor een ander ben ik ‘de ander’, dus het gaat er voor mij om dat ik een fijne avond heb. Maar het doet me wel deugd om in ogen te kunnen zien dat een ander zich gezien voelt en ook geniet van wat er om ons heen gebeurt. Gezien worden is iets fundamenteel anders dan waar we tegenwoordig zo goed in zijn: bekijken en bekeken worden. Want hierin zijn we allemaal gelijk als mensen: dat we het nodig hebben om werkelijk gezien te worden.
Dag ander mens, tot ziens!

Verslag Lies Bierenbroodspot
over het thema: Samenzijn bij stichting Onze Hoop op 2de Pinkstermaandag

 

Gepost door kamal
Cafe • (0) CommentaarPermalink



Naam:

Email:

URL:

Smileys

Onthoud mijn persoonlijke informatie

Mail me bij vervolg-commentaar


Terug naar de hoofdpagina

Zoeken

geavanceerd zoeken