De Ramadan is altijd een tijd van bezinning. Zowel gedurende de tijd dat de zon boven de horizon staat als het moment van de dag waarop de zon achter de horizon verdwenen is en wij weer voedsel en drank over onze lippen kunnen laten gaan, denken wij aan andere dingen dan de dagelijkse beslommeringen.
Deze dag willen wij een moment stilstaan bij liefde, niet alleen liefde in het algemeen, maar in het bijzonder liefde voor – en ook buiten – het huwelijk. Want liefde, trouwen en het huwelijk, dat is een eenheid die wij allemaal wel kennen en wij zien liefde en het huwelijk ook bijna als een eenheid: de tijd waarin mensen om economische of politieke redenen of om welke andere redenen dan ook buiten de liefde om met elkaar trouwden heeft onze maatschappij wel achter zich gelaten. Trouwen doen wij toch uit liefde. Maar dat betekent niet dat er voor het huwelijk niet al liefde is. Daarbij heb ik het dan niet alleen over degene die onze levenspartner zal worden en ook niet over onze familie, voor wie wij over het algemeen liefde voelen. Nee, wij willen vandaag ook eens stilstaan bij de mensen voor wie wij, in die periode van ons leven waarin wij nog heel erg op zoek zijn naar wie wij zijn en wat onze plek in deze wereld is, liefde voelen. Want zelden is degene op wie wij het eerst verliefd worden ook degene met wie wij gaan trouwen. Veel mensen hebben toch verschillende relaties gehad voordat zij degene met wie zij in het huwelijksbootje stappen, ontmoeten. Maar dat wij met de mensen op wie wij het eerste verliefd worden niet trouwen wil niet zeggen dat zij niet een grote invloed op ons leven uit kunnen oefenen. Veelal zijn onze eerste liefdes mensen die ons vormen en vaak zijn het ook mensen met wie wij onze eerste seksuele ervaringen hebben. Dat onze eerste liefdes belangrijk zijn is iets wat onze aandacht behoeft. Wij moeten die relaties niet als ‘oefeningen’ afdoen voor het latere, echte werk, maar wij moeten die relaties zien als fasen in onze ontwikkeling naar volwassen en verantwoordelijke mensen.
Soms kunnen wij naar onze tienerkinderen kijken met een gevoel van herkenning: ja, zo waren wij vroeger ook.. maar dan moeten wij ook proberen om ons weer even in die periode in te denken, zodat wij onze kinderen kunnen bijstaan en weten waar zij doorgaan. Dat is zo belangrijk, om hen te laten weten dat ze niet alleen zijn, dat hun gevoelens wel uniek zijn, maar dat zij niet de enigen zijn die ermee te maken hebben.
En voorlichting is heel belangrijk: wij moeten onze ogen niet sluiten en niet denken dat onze kinderen geen liefdesgevoelens hebben die over kunnen gaan in seksuele gevoelens. Want alleen wanneer wij die dingen erkennen, dan kunnen wij hun ook helpen en hen behoeden voor ongewenste zwangerschappen en voor seksueel overdraagbare aandoeningen. Uit allerlei onderzoeken blijkt steeds opnieuw dat openheid de beste remedie is tegen onwetendheid, hoe meer wij, volwassenen, onze kinderen vertellen, hoe beter zij voorbereid zijn op allerlei situaties waar zij mee te maken krijgen. Ook op deze iftar, die wij samen met het Ramadanfestival georganiseerd hebben, willen wij stilstaan bij de liefde voor en buiten het huwelijk en willen wij graag een discussie beginnen over hoe wij omgaan met deze materie, die voor veel mensen toch wel moeilijk is: liefde, misschien wel kalverliefde, maar daarom niet minder serieus, en seks die daarmee gepaard kan gaan. Zo worden kinderen volwassenen die weten hoe ze met hun emoties, gevoelens van liefde en seksuele gevoelens om moeten gaan, die zich er niet voor schamen en die daardoor ook anderen kunnen laten zien hoe het kan.
Wij willen zo de schaamte voorbij en de taboes die er over liefde bij jongeren nog steeds bestaan, doorbreken. Taboes hebben ons nog nooit verder gebracht en zij zijn er dan ook om doorbroken te worden. Dat willen wij met deze avond bereiken.
Ik wens u allen een prettige en leerzame avond toe.
Toespraak Ahmed El Mesri op 9 september ’09 thema: Liefde voor het huwelijk