Beste, lieve aanwezigen,
We zijn hier samengekomen bij het monument op Ceramplein. De bloemen die wij hier neerleggen zijn voor hen die hebben gevochten voor onze vrijheid. Mensen die hun eigen leven hebben gegeven, zodat wij in vrijheid kunnen bestaan. Op het monument staat dat ook geschreven: Hun leven, onze vrijheid.

Wij herdenken deze moedige mannen en vrouwen. En wij herdenken de vele oorlogsslachtoffers die hun leven hebben verloren, omdat anderen woede, macht en angst lieten winnen van naastenliefde, van gelijkwaardigheid, van zorgen voor elkaar en van opkomen voor andere groepen.

De vele burger- en militaire slachtoffers die zijn gevallen door oorlog, leven in ons voort. Door hen ieder jaar te herdenken, herinneren wij ons eraan hoe belangrijk het is dat gelijkwaardigheid en zorgen voor elkaar altijd de basis vormen van onze samenleving, van ons bestaan.

Want ook nu, in deze tijd zien wij helaas hoe het wij-zij denken nog altijd levendig is. Tegenstellingen worden uitvergroot en politiek gemaakt. Angst wordt aangewakkerd voor politiek gewin.

Door ieder jaar de oorlogsslachtoffers te herdenken, herinneren wij ons eraan hoe belangrijk het is om ons te verzetten tegen het wij-zij denken. Juist in onze verschillen, daarin zit onze rijkdom, dat ís onze vrijheid. Juist in tijden van angst moeten wij actief voor elkaar opkomen, voor elkaar zorgen, elkaar in bescherming nemen.

Omarm de mensen in je omgeving. Omarm hen en bescherm onze gezamenlijke vrijheid.

Laten wij niemand veroordelen voor ‘anders’ zijn. Zonder oordeel over afkomst, religie, overtuiging of geaardheid. Want je kan vrijheid pas doorgeven als je zelf vrij bent, in je hart.

Samen herdenken wij de oorlogsslachtoffers. Vanuit een eeuwige stilte roepen zij ons toe, vrijheid en gelijkheid ligt in ónze harten en handen. Laten wij ons dat herinneren, iedere dag, ieder moment.