Beste, lieve aanwezigen,
Wij staan hier stil bij het monument op Muiderpoort Station. De bloemen die wij neerleggen zijn voor allen die vanaf hier zijn vertrokken en nooit terug kwamen. Vanaf dit station werden in de Tweede Wereldoorlog ruim 11.000 Joodse en andere Amsterdammers gedeporteerd. Kinderen, tieners, volwassenen, ouderen… zij vertrokken vanaf hier richting Westerbork en vanaf daar naar vernietigingskampen.

Gewone Amsterdammers, zoals u en ik. Slachtoffers van een Wij – Zij denken. Slachtoffers omdat naastenliefde en vrede werden ingehaald door tegenstellingen en angst. Wij staan hier stil om hen te gedenken.

Samen herdenken wij deze oorlogsslachtoffers, samen houden wij de gedachte aan hen levend. We herdenken hen, ieder jaar weer. Want door hen te blijven herdenken, weten wij ook hoe belangrijk het is om het wij – zij gevoel tégen te gaan. Om iedere dag van het jaar waakzaam te blijven, wanneer groepen mensen tegen elkaar op worden gezet. Wanneer groepen veroordeeld worden om wie zij zijn.

En hoe belangrijk het is om voor elkaar óp te komen, omdat gelijkwaardigheid de basis zou moeten zijn van onze samenleving.
Niemand heeft meer rechten dan een ander, ook niet als wetten en regels dat bepalen. Wij zijn allen één. Het is ieders verantwoordelijkheid om daar voor te zorgen. Herdenken is méér dan alleen herinneren. Samen herdenken wijde onschuldige slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, die vanaf hier vertrokken. Zodat wij hen nooit vergeten. En zodat wij iedere dag waakzaam zijn, op naastenliefde, gelijkwaardigheid en vrede, voor iedereen.