homeVoorpagina whoisWie zijn wij? penZelf schrijven boeiHelp pijlLog in penRegistreer

Verslag-Themabijeenkomst 20-11-‘13 PSS -Toespraak van Ahmed El Mesri, voorzitter stichting Onze Hoop

ggzThemabijeenkomst Schizofrenie/ Psychosegevoeligheid en drugs Vrijdagavond 20 september 2013. Stichting Onze Hoop - voor en door migranten met een handicap of chronische ziekte en hun families.
Op vrijdagavond 20 september jl. heeft Stichting Onze Hoop, Cliëntenbelang Amsterdam en vereniging Anoiksis een themabijeenkomst georganiseerd over Schizofrenie/Psychosegevoeligheid en Drugs.

Tijdens deze informatieavond werd over de verschillende vormen van psychoses:
door drugs, bij een manisch-depressieve aandoening of bijvoorbeeld bij schizofrenie.
Op deze bijeenkomst werd daarover gepraat door deskundige hulpverleners, belangenvertegenwoordigers en de doelgroep.
Het was een geslaagde avond met ongeveer 50 bezoekers.

Hier onder volgt de lezing van Ahmed El Mesri, voorzitter stichting Onze Hoop
Geachte dames en heren, beste aanwezigen,
Welkom op deze themabijeenkomst waarop gesproken wordt en we met elkaar gaan discussiëren over de specifieke problematiek van migranten met een psychische aandoening, om te proberen zo ook te komen tot aanbevelingen en oplossingen.
Ik ben Ahmed El Mesri, voorzitter en oprichter van stichting Onze Hoop, de stichting die zich al jarenlang bezighoudt met deze doelgroep: mensen die ooit naar Nederland zijn gekomen; die hier nu inmiddels al vele jaren wonen en die een psychische aandoening en/of een fysieke beperking hebben.
Ooit ben ik zelf vanuit Marokko hier naar toe gekomen en op mijn tocht viel mij steeds op hoe verschillend er werd aangekeken tegen mensen met een beperking – vooral tegen een psychische handicap. In Nederland, dit vrije land, lijkt het alsof er heel open en zonder oordeel mee wordt omgegaan. Maar als je goed kijkt zie je ook andere houdingen.
Zeker vanuit de migrantengemeenschappen zelf. Want nog steeds worden fysieke en psychische beperkingen door velen gezien als zwakte. Er zit schaamte op het onderwerp en veelal is het een taboe om er over te spreken met anderen.

Laten we eens kijken naar wat psychische aandoeningen zijn. ‘Psyche’ betekent ‘geest’, en dat staat tegenover ‘lichaam’. We weten allemaal dat je lichaam ziek kan worden. Maar ook je geest kan ziek worden. Zeker als je daar, met een zekere aanleg, gevoelig voor bent. Maar je kunt ook ziek worden door omstandigheden waaronder je leeft en die, soms jarenlang, van invloed zijn op je denken en voelen en functioneren. Dat heeft niks met ‘schuld’ te maken of met ‘straf’. Ziek is ziek. Net zoals ons lichaam ziek kan worden, pijn ervaart of ergens kan breken, zo kan ook onze geest ziek worden, gepijnigd worden of ergens ‘breken’.
In de westerse wereld is de wetenschap van de psyche en alles wat daarmee verband houdt pas relatief laat ontstaan en ontwikkeld. En die ontwikkeling en acceptatie ervan is ook niet zonder slag of stoot gegaan. Het is nog niet eens zo heel erg lang geleden dat mensen met een psychische aandoening werden geïsoleerd, natgespoten, kunstmatig gevoed of platgespoten met verdovende middelen om ze ‘koest’ te houden.
Hoewel de psychiatrie momenteel inmiddels een volledig geïntegreerde tak van de medische wetenschap is en er nog steeds tal van therapieën worden ontwikkeld om te proberen mensen te genezen en hun lijden te verlichten, toch is er nog steeds, in tegenstelling tot zuiver lichamelijke aandoeningen, bij veel mensen veel weerstand tegen de erkenning van het bestaan van psychische problemen. Zeker als het jezelf betreft of je naaste familie.
Want hoe praat je over iets wat je aan de buitenkant niet ziet en wat zich voornamelijk ‘in je hoofd’ afspeelt? Niemand wil gezien worden als ‘gek’ of ‘anders’ en zeker niet op momenten dat je zelf geen greep meer lijkt te hebben op je eigen gedrag en overspoeld wordt door impulsen.
Je bent bang dat mensen jou of je familie vreemd aankijken, dat je wordt gemeden, dat er schande over je wordt gesproken en dat er over je wordt geroddeld. En dat je zo buiten de veiligheid van je eigen vertrouwde kring valt.
Dat op zich kan al heel beangstigend zijn. Zeker als je toch al heel gevoelig bent voor invloeden vanuit je omgeving.
 
Hoe moeilijk is het voor mensen die uit een cultuur komen waarin het hebben van psychische ziekten niet gemakkelijk wordt erkend? Al wordt de psychiatrie in de westerse wereld sinds begin vorige eeuw officieel erkend als een medische tak van wetenschap, toch is het ook hier nog steeds geen gemakkelijk onderwerp. Hoe moet het zijn voor hen die, vanuit hun eigen cultuur en achtergrond, bij een psychische ziekte een beeld hebben van schaamte en taboe: je kunt wèl griep hebben of een gebroken been en dan mogen rekenen op sympathie en meeleven van iedereen om je heen, maar bij psychische ziekten heerst vaak het beeld dat je ‘besmet’ bent, dat je het aan jezelf te wijten hebt en dat je maar ‘normaal’ moet gaan doen. En als je hier woont en leeft speelt daarnaast ook de taal nog eens een belemmerende rol op weg naar hulp en erkenning: want hoe maak je duidelijk wat je voelt en ervaart als je de taal niet goed genoeg beheerst? Voor migranten zijn psychische problemen vaak dus nog veel moeilijker om mee om te gaan dan voor geboren en getogen Nederlanders.
Vooral bij oudere migranten neemt de psychische problematiek toe. Zij zijn ooit hiernaartoe gekomen met het idee hier geld te verdienen en dan weer terug te keren naar het geboorteland. Maar ze zijn inmiddels zo lang hier, ze hebben hier gezinnen gesticht en hebben inmiddels volwassen kinderen met eigen gezinnen en eigen levens. Terugkeer is geen optie meer. Ze voelen zich hier, in Nederland, niet echt thuis, maar terugkeer naar het land van herkomst zit er ook niet meer in. Ze voelen zich verscheurd. Dat op zich kan al leiden tot zware psychische stress.
Hoe kunnen wij, in een zorgstaat als Nederland en nu een land in crisis, er voor zorgen dat mensen niet door psychische aandoeningen afglijden naar een leven van drugsgebruik of criminaliteit, en zelfs uiteindelijk uitzetting? Want ook van dat laatste – mensen die op grond van psychische problemen uit Nederland uitgezet zijn – heb ik in mijn jarenlange praktijk met stichting Onze Hoop meerdere voorbeelden meegemaakt. Het doel van onze bijeenkomsten is immers voortdurend te komen tot een verbetering van de situatie van mensen, met name migranten, met welke problematiek dan ook.
Wel, volgens ons is de eerste stap voorbij de schaamte: praten met anderen. Die anderen hoeven niet eens per se lotgenoten te zijn, het praten zèlf is ontzettend belangrijk – over de pijn, over het verdriet en de teleurstelling; maar ook over de liefde, de warmte, het medeleven.
Al deze dingen zijn zo verschrikkelijk belangrijk. En erover praten – vertellen waar de pijn zit, vertellen over wat zo moeilijk is, over wat wordt ervaren en wat zo wordt gemist – is van essentieel belang. Proberen om de pijn niet op te sluiten en het hoofd te laten hangen, maar proberen te delen en de hoop te zoeken en te geven in de ogen van de ander. Contact maken, uitreiken. Mógen en durven uit te spreken wat gehoord wil worden.

Dat is dan ook wat wij hier vanavond gaan doen. Want wij van stichting Onze Hoop proberen al jaren om het sociale isolement van veel, vaak oudere, migranten met een psychische aandoening te doorbreken.
Het is essentieel voor ons, migranten met een beperking, om contact met elkaar te maken. Stichting Onze Hoop staat ervoor om al deze dingen bespreekbaar te maken.
Steeds opnieuw. Om het onderwerp steeds weer ter sprake te brengen en mensen de ruimte te geven zich uit te spreken, elkaar te horen en naar elkaar te luisteren, elkaar te ondersteunen in de ervaringen. Om zo ruimte te maken voor wat er echt aan de hand is en elkaar niet af te remmen maar juist sterker te maken. Ook naar elkaar toe.
Dus ook mantelzorgers nodigen wij van harte uit om hun verhaal te doen. En dat zullen er vele zijn want vaak zijn familieleden de eerst aangewezen personen die de zorg verlenen die nodig is. Maar ook vrienden, kennissen, en zelfs buren. Het is nodig dat er meer begrip komt voor migranten met psychische beperkingen en hun familieleden, zodat er een verbetering van hun leefsituatie kan ontstaan. 
Die verbetering kan bestaan uit het zoeken naar meer gepaste hulp of kan op een andere, praktische manier ontstaan. Maar ook alleen al het bespreekbaar maken van de situatie waarin mensen zitten kan vaak zo’n opluchting geven dat men daardoor al kan spreken van een verbeterde situatie.
Want het gaat om erkenning en herkenning in contact. Dat is de brug naar hoop en naar verbetering van de eigen situatie.
Wij vinden dat er niet genoeg over gesproken kan worden. Dus daarom willen we dit vanavond ook doen. Pak de moed op om de schaamte te overwinnen en om gewoon tegen elkaar te zeggen: ‘Hallo, ik ben niet geboren in Nederland, maar ik woon hier en wat ik voel en ervaar, daar schaam ik mij niet voor. Ik ben ik, en ik ben goed. En jij ook.’

Dank u wel en een fijne avond!

Gepost door kamal
Cafe • (0) CommentaarPermalink



Naam:

Email:

URL:

Smileys

Onthoud mijn persoonlijke informatie

Mail me bij vervolg-commentaar


Terug naar de hoofdpagina

Zoeken

geavanceerd zoeken