Amsterdam, Brouwersgracht nummer 20. Boven de deur van een klein zwartkleurig Anton Piekhuisje prijkt in sierlijk geschreven witte letters: ?Door den Tijd wordt de Spruyt een Boom?. Terwijl ik het geheel nog even door laat dringen en me net een beetje happy begin te voelen hoor ik op de radio ?ik zit in de auto van een vriend te wachten - dat de koopkracht in Nederland het komende jaar zal gaan dalen.
Nog geen twee dagen eerder las ik in de krant dat er geen boterbergen meer zijn waardoor de melk het komende jaar in Duitsland fors in prijs gaat stijgen, zoals ook de prijzen van het brood en de chocolade. Snel maak ik een voorlopige balans op. Chocolade, daar doe ik niet meer aan! Heb genoeg endorfine. Overigens de domper van de caloriewaarde en de gevolgen voor mijn lijn wegen niet op tegen het maar kortdurende genotsgevoel. Melk, ook passé en brood, twee sneetjes per dag. Voor mij zal het dit keer meevallen. Maar wat voor het overgrote deel van de gezinnen met hopen kinderen die melk en brood nodig hebben om boven de tafel uit te komen?
Zoals de Nederlandse kinderen de laatste decennia ontzagwekkend groot geworden zijn ? in tegenstelling tot mijn honderdzevenenvijftig centimeter tellende hoogte waardoor ik inmiddels tot een soort uitstervend miniras van Nederlandse makelij behoor? zo zullen ze de komende jaren weer wat slinken als een gevolg van de hoge zuivel- en broodprijs. Dit hebben we volgens de media te danken aan de Chinezen. Zij eten onze boterberg op. Althans dit hoorde ik weer op een ander journaal.
Ik probeer mij een beeld te maken van hordes Chinezen die onze boterbergen beklimmen en zich laven aan het vet der vetten. Wat is de Chinese naam voor boter? Ik dacht dat de chinezen geen boter lusten maar alleen omegadrie vetachtige oliën consumeren waardoor het aantal hart en vaatziektes en kankers aanzienlijk lager ligt dan in het met cholesterol overdekte Westen. Hmm ... dus als ze maar lang genoeg van onze boterbergen snoepen, hebben we binnenkort geen last meer van ze.
Slim toch?
Column Tess