Ze wist ergens diep van binnen, een plek waar ze steeds minder goed bijkwam door de eindeloze stroom gedachten over de steeds onbeschaamder wordende witteboordencriminaliteit, met beschermheren op cruciale posities, dat ze geen kanker had en toch ging ze zo meteen voor het röntgenapparaat staan omdat de pijn op haar borst zo ernstig was geworden dat het ademhalen elk moment kon stoppen. ?Je weet maar nooit?, had haar huisarts gezegd terwijl ze het verwijsbriefje snel en slordig invulde. Ze werd geroepen en stilletjes werd de vale kuipstoel al weer ingenomen door de volgende cliënt. Het was druk op deze zonnige vrijdagochtend op de eerste verdieping van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis.
De pijn was een paar jaar geleden begonnen. Op de dag dat ze in de krant las dat ze slachtoffer was geworden van de frauduleuze praktijken van de grote bankgigant Labouchère en haar opkoper Dexia. Vlak na de dood van haar man had hun financiële adviseur aangeraden om het resterende spaargeld dat ze bezat te beleggen. Ze vertrouwde hem volledig. Hij had haar man, twee dagen voor zijn dood nog beloofd goed voor haar te zullen zorgen. Ze had geen kaas gegeten van ingewikkelde financiële contracten. Daar had ze die man toch voor?
Ze werd uit haar huis gezet, dat na veiling door de bank niet eens genoeg opleverde om haar (on)schuld af te lossen. Haar baan verloor ze nadat ze voor de zoveelste ochtend belde om zich ziek te melden. In de rechtszaal hoorde ze meester F. namens Dexia iets te luid roepen dat deze mevrouw het toch wel aan zichzelf te wijten had. Beleggen bracht nu eenmaal risico?s met zich mee. En dat zij niet wist dat haar inleggeld de eenmalige renteaflossing betrof voor het geleende geld waarmee Dexia namens haar aandelen kocht, dat kon hij echt niet begrijpen. Dat er nergens op het door haar getekende contract stond vermeld, dat de inlegsom de renteaflossing betrof voor een veel groter bedrag en dat zij dat veel grotere bedrag wel eens terug zou moeten betalen, daar had meester F. het niet over. De rechter begreep het contract na het herhaaldelijke malen doorgelezen te hebben ook niet. Meester F., zijn hoofd had inmiddels de kleur van overrijpe bramen die al een beetje beginnen te lekken, zweeg en sloeg zijn ogen neer om maar vooral niet te laten merken dat hij de rechter toch wel een beetje dom vond, net zo dom als die mevrouw naast hem!
Het bleek toch longkanker geweest te zijn en na de begrafenis had ze de brief geopend die haar moeder voor haar had achtergelaten. Ze had haar hele leven getracht een goed mens te zijn en het stelen van tien cent uit de portemonnaie van háár moeder, een halve eeuw geleden, behoorde tot het enige ooit begane delict waarvoor een straf opgelegd kon worden. Inmiddels verjaard dat wel. En nu zat zij in naam van haar moeder bij de officier van justitie die met de beste wil maar niet begreep waarom zij aanspraak meende te mogen maken op zijn kostbare tijd.
?Ze hebben mijn moeder op hun geweten?. ?Uw moeder is gestorven aan longkanker, hoe stelt u zich dat dan voor?? ?Mijn moeder is overleden omdat ze niet langer meer kon leven met het onrecht dat haar is aangedaan en de leugens die Dexia over haar vertelt in het openbaar. Mijn moeder was geen op geld beluste belegger die toen de gok fout uitpakte verhaal ging halen bij de bank. Mijn moeder is slachtoffer. Daarbij komt meneer de officier, dat bij nader onderzoek door de AFM naar de daadwerkelijke aankoop van de aandelen door Dexia, op verzoek uw eigen president commissaris vorig jaar september, de volgende punten naar voren zijn gekomen:
In het jaar 2000 (het aankoopjaar van mijn moeder) hebben zich technische problemen voorgedaan t.a.v. de cliëntenadministratie bij Dexia. Het gevraagde depotonderzoek is niet uitgevoerd omdat Dexia dit niet wil en het reconciliatieproces heeft niet goed gefunctioneerd betreffende de jaren 1995-2005.?
Hij keek haar enigszins verbaasd aan. Ze had thuis geoefend om de woorden precies zo uit te spreken zoals ze in het rapport op pagina 44 stonden geschreven. Voordat hij haar zou gaan beschamen door te vragen wat hij voor haar kon doen zei ze snel: ? ik wil dat u namens mijn overleden moeder Dexia achtervolgt wegens fraude en laster en als het kan dood door schuld?. Hij zou erover gaan nadenken en het haar laten weten. Daar kon wel een tijdje overheen gaan. Ze hadden het erg druk.
Column Tess