Deze toespraak heeft Ahmed El Mesri opzaterdag 21 maart 2009 op de Dam in Amsterdam voorgedragen.

Goedenavond, dames en heren,
Mijn naam is Ahmed El Mesri. Ik ben voorzitter van de multiculturele vereniging voor vriendschap Assadaaka en van comité Onze Hoop, een belangenvereniging van en voor migranten en niet migranten met een handicap en/of chronische ziekte, ouderen en hun familieleden.

De geschiedenis leert ons, dat het altijd de oproep tot vrede en geweldloosheid is die politieke en spirituele leiders groot maakt en gemaakt heeft. En met dit in ons achterhoofd moeten wij ook nu leiders, politiek en spiritueel, die oproepen tot het minachten van medemensen, of dat nu in de vorm van discriminatie, psychisch of lichamelijk letsel of zelfs doden is, die leiders moeten wij wantrouwen. Maar op een dag als deze moeten wij ook stilstaan bij het gegeven dat nog steeds zoveel mensen gehoor geven aan de oproep tot haat, tot discriminatie, tot doden en tot oorlog.
In mijn dagelijks werk, in mijn naaste omgeving, vind ik een antwoord op die vraag: veel mensen leven in onvrede met zichzelf, onvrede die ontstaan kan zijn in de loop van iemands leven, omdat dat leven niet zo verlopen is als men verwacht had.

Het leven is iets wat ons overkomt. Graag zouden wij het willen controleren in al zijn facetten, maar er gebeuren nu eenmaal dingen buiten onze eigen invloed om. En wanneer er zoveel teleurstellende dingen gebeurd zijn, dan kan er wel eens frustratie ontstaan, frustratie die leidt tot negatieve gevoelens en negatieve gevoelens die zich uiteindelijk richten naar buiten, naar de medemens. Want híj, die ánder, die is schuldig aan mijn pijn en verdriet. En als ik die ander dan maar niet als een individueel mens zie, maar als een groep, een massa, een onpersoonlijk geheel, dan kan ik mijn frustratie erop botvieren in de vorm van discriminatie, van psychisch letsel, ja, tot aan lichamelijk letsel en doden toe.

Daarin ligt, volgens mij, misschien dan niet dé kern van oorlog en van geweld, maar toch in ieder geval éen kern.
Daarom keren wij terug naar onze grote voorbeelden, de grote politieke en spirituele leiders die opgeroepen hebben – en nog steeds oproepen – tot vrede, tot geweldloosheid, tot een wereld als één grote broeder- en zustergemeenschap van mensen. En die wereld begint bij u en bij mij, zij begint niet bij de ander.
Alleen ú kan bepalen wat uw hart u ingeeft en alleen ík kan dat doen voor mijn eigen hart. Wij, van Assadaaka en Onze Hoop, dragen ons eigen steentje bij aan het verbreiden van deze boodschap, dat de vrede in ons te vinden is, dat er een plek in ons is waarin stilte heerst en waardoor wij tot inzicht kunnen komen in ons eigen wezen.. waar wij weliswaar verdriet vinden, teleurstellingen en frustratie, maar tevens de kracht om deze te overwinnen en verder te gaan met ons leven. En deze dingen die evenzeer bij het leven horen als vreugde en geluk, zullen ons dan juist helpen te groeien in menselijkheid, in plaats van ons opzetten tegen onze medemens.

Dames en heren, deze dag, zaterdag 21 maart, zijn wij op de Dam bijeengekomen om voor de vierde keer een Levend Vredesteken te vormen om onze roep naar geweldloosheid en einde aan oorlogen, maar ook een einde aan discriminatie en een einde aan intolerantie kracht bij te zetten. Wij werken hier met al onze inzet aan en wensen u bij deze opdracht sterkte en succes toe.

Assalamoe ‘alaykum
Shalom
Vrede
Namaste
Ik dank u.