De bouw van de Insulinda is gereed. De eerste bewoners van de Insulinda wonen er nu ongeveer een week. In tegenstelling tot de vorige bouw, blijkt dit gebouw een galerij te hebben. Daardoor brandt er voortdurend licht en komen de mensen ook ‘s avonds laat daar binnen. Dat is hinderlijk voor de bewoners aan de overkant van de binnentuin. Bewoners die op de Insulinda uitkijken, ervaren naast lichthinder ook geluidhinder. De eerste conflictjes ontvouwen zich ook. De huizen aan de overkant zijn beduidend duurder en trekken een -voor de Ambonpleinbuurt- eigenaardig publiek. Om vijf over tien ‘s avonds begon een blonde jongen in ontbloot bovenlijf een plankje korter te maken. Dat doet hij met een slijptol, die tussen de gebouwen echoot.
Een Marokkaanse buurvrouw gilt half verstaanbaar: “hee, niet doen.”, als de jongen de slijptol voor de tweede keer in het plankje zet. “Nee? Wilt u slapen?”, schalmt de jongen door de binnentuin. Hij houdt zijn slijptol ter illustratie van zijn bedoeling omhoog. De benedenbuurvrouw roept iets onverstaanbaar boos terug. Met een grote vanzelfsprekendheid, stelt de jongen: ” Dan houd ik op… Sorry hooR. Jaaahaaa. Ik heb eauk zeau weinig uurRjes over voor dit soort klusjes”. Terwijl de jongen de slijptol naar binnen brengt, begint er iemand aan de overkant in de Insulinda, ook op twee hoog, te boren. Het klinkt nog harder dan de slijptol en duurt nog een kwartier.
De Insulinda-jongen kan ook niet weten dat in het gebouw aan de overkant een belerend plakkaat met appartementsrechten is opgehangen: “Wij vallen onze buren niet lastig. Wij maken ‘s avonds geen lawaai. Wij maken geen troep in de gemeenschappelijke ruimtes.” Met pictogrammen in primaire kleuren staat het nog eens duidelijk getekend, voor wie de begeleidende tekst niet vegrijpt. Ik wilde er zojuist een foto van maken maar zag dat een andere buurman het plakkaat blijkbaar heeft verwijderd. Er hangt nu een schilderij van een tulp.
Hangt er soms niet zo’n plakkaat aan de overkant?