homeVoorpagina whoisWie zijn wij? penZelf schrijven boeiHelp pijlLog in penRegistreer

Institutionele liefde is beperkt!

Het gebruik van ‘heiligen’ in grappige filmpjes wordt door sommige mensen die diep religieus zijn nogal eens met lede ogen bekeken. Zij voelen zich en hun heilige beledigd.

Ik kan dit wel begrijpen, immers als je er echt van overtuigd bent dat iets of iemand heilig is, dan mag je daar geen grappen over maken. Deze gedachte is bij mij vroeger, als kind op de nonnenschool waar ik de eerste 8 jaar van mijn leven heb doorgebracht, ingeplant. En toch moet ik zeggen dat ik al heel jong afweek van de lessen die de zusters van het Heilige Hart mij leerden. Dit was een direct gevolg van andere boodschappen die ik thuis kreeg van mijn moeder en uit de vele boeken die ik verslond op zoek naar onder andere ‘mijzelf’ en hoe de wereld in elkaar stak.

Mijn vader bemoeide zich al helemaal niet met geloofszaken. 

In eerste instantie was ik nogal verbolgen over de houding van mijn moeder. Het was namelijk zo dat ik dagelijks om half acht in de kerk zat om te bidden. Nou ja bidden, ik praatte honderd uit tegen Jezus. Helemaal vooraan zat ik in de kinderbanken, helemaal in m’n eentje. Heerlijk was dat. Allemaal prachtige beelden en heel veel brandende kaarsen. Mooie bloemen van het seizoen en het zangerige geluid van de kapelaan ... een ideale omgeving om de dag te beginnen en je te laten volstromen met ... liefde. Ik liet me volstromen met de allesdoorzengende liefde van Jezus, mijn eerste vriendje. Dat ik op dat moment intu?tief aanvoelde dat de gedachte die Jezus uitdroeg open je hart voor iedereen, de wereld op een dag zou kunnen redden van een door oorlog gedreven meute,  mij op het lijf was geschreven en dat ik daar de rest van mijn leven aan zou wijden, nee,  daar was ik mij niet van bewust. In tegendeel mijn moeder vond het maar niets dat ik dit deed en gebruikte zelfs een keer het woord ‘schijnheilig’.

Toch heb ik dit drie jaar volgehouden, dagelijks.

Ze had op ??n puntje wel gelijk. Elke ochtend als ik na de kerk op school kwam, vroeg men aldaar wie er naar de Heilige Mis was geweest. Ik stak dan telkens mijn vingertje in de lucht en aan het einde van het schooljaar kreeg ik steevast een prijs en een medaille. Voor mij was dit van existentieel belang. Het was een vorm van compensatie voor de dingen waar ik bijvoorbeeld helemaal niet goed in was zoals sporten. Op sportdagen leek het alsof mijn lichaampje maar amper vooruit kwam terwijl anderen aan mij voorbij zweefden en mij achterlieten, bedolven onder hoongelach van omstanders en ook van die ene leuke jongen!  Tja, na de vreselijkste dag van mijn leven moest ik dit verlies van eigenwaarde weer goedmaken met een paar extra romige ?clairs van de lekkerste bakker van Vaals en de daarop volgende ochtend een bezoekje aan de kerk. 

De kerk die boven alles uittorende in ons dorp dat jaarlijks door duizenden toeristen werd aangedaan vanuit het noorden. De kerk waar ik gedoopt ben en waar ik mijn eerste Heilige Communie heb ontvangen, toen nog door een streng kijkende pastoor op mijn bibberende tongetje gelegd.  De kerk waar ik door een toch wel onverwacht harde klap van de bisschop ben gevormd. De kerk waarin ik de doodsmis van mijn vader en mijn moeder heb bijgewoond.

De kerk (de institutie)  die ik op een zondag ten overstaan van de gehele gemeenschap openlijk heb verlaten omdat de preker een vijandbeeld schiep!

Zie hoe het Jezus zou kunnen vergaan als hij in deze tijden weder opstaat ...


Volgende post: werkloos in uitvoering

Vorige post: Nederland is in oorlog.


Open your heart and let love in ...

Reactie: 1 gepost door:Tess Jungblut  op  01/22  om  11:05 AM


Share |
Commenting is not available in this channel entry.

Terug naar de hoofdpagina

Zoeken


geavanceerd zoeken

Externe Links


Nieuwssites

Persoonlijke Sites

Overheid

Lokale Partijen

Overig