Iedereen kan er voor komen te staan: een bekende, misschien levenspartner of kind, misschien vader of moeder, of een wat verder familielid, maar daarom nog niet minder dierbaar,

misschien zelfs een buurman of buurvrouw: een onverwachte gebeurtenis, een ongeluk, een aandoening maakt die persoon, die het éne moment geheel voor zichzelf kon zorgen, midden in de wereld stond, een deel uitmaakte van de maatschappij tot een hulpbehoevend iemand, tot iemand wiens wereld ineengestort is, die voor bijna alles afhankelijk geworden is van de hulp van iemand anders.
En die ander, dat ben jij dan opeens. Van het éne op het andere moment ben je ‘mantelzorger’ geworden, vaak zonder dat je zelf weet wat er gebeurd is. Want als partner, vriend, familielid of anderszins betrokkene bij de plotseling hulpbehoevende neem je die taak met alle liefde die je in je hebt, op je.  Maar hoe liefdevol je ook begint aan deze taak, uiteindelijk blijkt het niet mee te vallen.

Voor al die mensen die mantelzorg geven, maar ook voor al die mensen die mantelzorg ontvangen, en ook voor alle anderen die er mogelijk ooit mee te maken krijgen – en dat zijn wij allemaal – organiseren wij deze middag: om begrip te kweken, maar ook om elkaar te laten zien dat wij er niet alleen voor staan. Een oud gezegde: ‘Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, gedeelde smart is halve smart’, geldt ook hier. Het is prettig om te weten dat je er niet alleen voor staat. Dat geldt voor degene die zorg geeft en voor degene die zorg ontvangt. Daarom ben ik blij dat u allemaal gekomen bent: want lotgenotencontact, met elkaar praten, ons gezicht laten zien is belangrijk.

Ik ken onder u mensen, ik weet van een aantal van jullie welke verhalen erachter schuilgaan. Op deze middag zou ik graag willen dat die verhalen naar voren komen, dat die verhalen bij meer mensen bekend worden; dat we van elkaar kunnen leren en zien hoe iedereen op zijn eigen manier met veranderde en veranderende situaties omgaat, hoe flexibel we kunnen zijn, maar ook hoe we elkaar kunnen bijstaan, zodat wij – en daarmee bedoel ik net zo goed hen die hulp verlenen als hen die hulp nodig hebben: u kunt het aan mij zien, ook ik ben iemand die een beroep doet op mijn naaste omgeving voor hulp om mij in het dagelijks leven als volwaardig mens te laten zien en wie mij beter kent weet dat ik die hulp ook ontvang – onze hulpvraag niet meer binnen onze eigen woning neer hoeven te leggen, maar ermee naar buiten treden, zonder ons ervoor te hoeven schamen. Want nee, anno 2009 is het geen schande ervoor uit te komen dat je hulp nodig hebt. Niet alleen mensen met een beperking. We hebben allemaal beperkingen; niemand kan alles. We hebben elkaar allemaal nodig. En dat beroep dat we op elkaar kunnen, zelfs moeten doen, dat is een hoeksteen van onze samenleving. Ook daarom is deze bijeenkomst: om elkaar als mantelzorgers voor elkaar te zien. Wij willen dat niemand het idee heeft er alleen voor te staan, dat iemand, wanneer hij het gevoel krijgt met zijn hoofd tegen de muur te lopen, altijd weet waar hij een luisterend oor vindt, maar ook waar hij hulp en bijstand kan krijgen.

Het ziet er niet naar uit dat de vraag naar mantelzorg af zal nemen in de komende jaren. Mensen worden steeds ouder en dat betekent naar alle waarschijnlijkheid ook dat mensen vaker een beroep zullen moeten doen op anderen voor hulp. Wij zien ook dat er steeds jongere mensen zijn die in de rol van mantelzorger terecht komen; en terwijl er van oudere mensen al vaak het idee heerst dat zij moeten zorgen voor hun partner met een beperking is het voor jonge mensen, die bijvoorbeeld voor hun vader of moeder zorgen, vaak nog een groot taboe. In hun omgeving kennen zij eigenlijk geen mensen die in dezelfde rol zitten – of als die er wel zijn, dan komen die er ook niet voor uit.

Zij lijken nog eens dubbel beperkt te zijn. Het comité Onze Hoop zal zich, samen met Assadaaka en N0MA en met ondersteuning van het Platform Mantelzorg in blijven zetten voor deze groep van jonge mantelzorgers en voor de groep mensen die van hen afhankelijk zijn, om taboes weg te nemen, om eenzaamheid weg te nemen en om te zorgen dat juist deze groeiende groep mensen die nog een belangrijk deel van hun leven voor zich hebben, ondanks hun zware taak een volwaardig deel uit kunnen blijven maken van de maatschappij en hun plaats in deze maatschappij in kunnen blijven innemen. Wij zullen hen hierin bij blijven staan.

Ik dank u wel.

Toespraak: Ahmed El Mesri over jonge mantelzorgers op 15 april 2009