?Ja, we zijn een vinexgezin geworden, met drie kinderen, twee banen, twee auto?s, een bakfiets, een supertophypotheek, een tuin met een zandbak, een Buurman en een Buurvrouw met wie ik over het tuinhek heen de parkeerproblemen van onze buurt bespreek.
En ja: het is hier best gezellig.
Wonen in de vinex is geen straf. Het is wennen aan de heimachines, de gronddumpers en de drilboren, maar het leven is er tenminste nog niet af, zoals in de stad, waar alles vooral hetzelfde blijft of minder wordt. Mijn uitzicht is elke dag weer anders, wat het avontuurlijk wonen maakt. Mijn huis is groot, net als de overwaarde ervan; mijn wijk wordt bevolkt door aardige mensen met durf en pioniersgevoel, mijn kinderen groeien op in weelde, te midden van meer vriendjes en vriendinnetjes dan ze zich hadden kunnen wensen. Het is hier pure luxe?.
Dit is een citaat uit het boek ‘La vie vinex’ van Toine Heijmans, zelf bewoner van IJburg, een Amsterdamse wijk in het stadsdeel Zeeburg.
Ik was nogal aangedaan en een gevoel van verwarring maakte zich van mij meester. Ik ging er mee naar bed en ik stond er ook weer mee op. Een raar gevoel. Ik kan naar de huisarts gaan en hij heeft hier wel wat pretpilletjes voor, of naar de slijter voor een fles feestwater of ... naar de bakker voor een paar ?clairs. Dan verandert die verwarring in een soort van licht euforisch gevoel waardoor ik de ongelijkwaardigheid van mensen, die nog nooit zo ostentatief tentoongesteld is sinds de decadente periode van het Romeinse Rijk, en we weten allemaal hoe dat afgelopen is, op de koop toeneem en mezelf mogelijk kan wijsmaken dat het leven nu eenmaal zo is. Wie voor een kwartje geboren wordt, zal nooit de daalder bereiken, behalve dan in Amerika, maar goed daar mag je dan ook met een pistool over straat lopen.
Diezelfde middag was ik op ?werkbezoek? op het Makassarplein, ooit een doorn in het oog van de politie maar sinds er een camera hangt nog maar een splinter, vermoed ik! Ik nestelde mij op ??n van de speelstenen en sloeg het voorbijgaande leven gaande. Op de Niasstraat reden ?shiny cars? gonzend van de ‘??r en b?e’ in alle toonaarden en vanuit verschillende windrichtingen.
Vervolgens zag ik in mijn ooghoeken twee jonge meisjes aan komen lopen. Ze waren gekleed in zwarte zwierige gewaden en hun gelaat werd omlijst door een roestbruine doek die als het dansende haar van de shampooreclame het geheel een hoog ?ik ben wie ik ben? en dus ?ik ben zelfverzekerd? gehalte gaf. Een moment lang dacht ik aan mijn lagere schoolperiode en de vrouwvijandige nonnen van weleer passeerden de revue en een neerslachtig en tegelijkertijd rebels gevoel maakte zich even van mij meester. Alsof de meisjes het voelden en bovendien mijn gedachten konden lezen, het eerste waarschijnlijk wel en het tweede laat ik in het midden, keken ze mij vijandig aan bij het passeren. Ik voelde de noodzaak de situatie ten goede te keren waarop ik ietwat geforceerd vrolijk ?hallo? riep. Ik kreeg een ?hallo? en een ?doei? retour.
Oef, saved by my own comprehension of time and space and moral ethics, poehoe.
Vervolgens komt een jonge moeder, met haar kleine uk die een zak met wokkels draagt groter dan hij zelf is. Ze praat met hem in het Turks (ik zie het aan de knoopwijze van haar hoofddoek dat ze Turks is) en hij antwoordt in het Turks en even heb ik de neiging om te zeggen: ‘waarom praat je nu geen Nederlands tegen dat kleine joch’. Ik bedoel, zo heeft hij nu al taalachterstand en ... opeens word ik mij pijnlijk bewust van de eenzaamheid van de jonge vrouw. Ver weg van je roots hier in Amsterdam op het Makassarplein waar een bleek zonnetje probeert door te breken en waar je eigen taal je een houvast geeft en een gevoel van eigenwaarde zoals de ‘shiny cars’ de jongens een gevoel van eigenwaarde geven, zoals ‘het middeleeuwse habijt’ de meisjes een gevoel van eigenwaarde geeft en zoals ‘de drie kinderen, de twee banen, de twee auto?s, de bakfiets, de supertophypotheek en het grote huis met de overwaarde, de tuin met de zandbak, de buurman en de buurvrouw’ Toine een gevoel van eigenwaarde geven.
