Een paar dagen geleden werd ik gebeld door een goede vriend met een treurige mededeling. Vol verwachting had hij de brief van het Oranjefonds geopend om vervolgens te lezen dat zijn ingediende project niet gehonoreerd zou worden. Ze hadden er niet eens bij geschreven waarom niet. Een kort kil briefje was alles voor het afwijzen van een levenswerk. Het was een project dat de potentie in zich had om mensen vanuit verschillende achtergronden bij elkaar te brengen, voorgoed.
Madonna, Job Cohen en de koning van Marokko zouden hun medewerking verlenen om de internationale pers aan te trekken. Het was een mogelijkheid om van Amsterdam weer een gastvrije stad te maken. Te veel Nederlanders in het buitenland verzwegen, zoals eens de Duitsers, hun afkomst. Vroeger vervulde het je met een zekere trots om te zeggen dat je uit Nederland kwam: ?I am from Holland?. De ogen van mensen begonnen dan te twinkelen. Holland, het land van melk, honing, cannabis en tulpen, van goeie sex, sociale zekerheid en vooral van vrijheid voor een ieder die ietsje anders was dan de grote middenmoot.
Met de komst van de moslim op grote schaal naar Nederland, is het voorbij met de vrijheid om ietsje anders te mogen zijn. De angst zit er bij ?den Nederlander? goed in. Het gonst van de geruchten dat we hier over een paar jaar allemaal rondlopen in boerka?s, djelebba?s en dat we vijf keer per dag moeten bidden met onze neuzen allemaal één kant op gericht. De vraag dringt zich op: hoe komen we erbij? Is dit het gevolg van een jarenlange op hoog en soms ook verborgen niveau gevoerde haatcampagne tegen alles wat moslim is? Of komt het door de anti-westerse houding van dogmatisch ingestelde islamieten?
Tijdens het uitdelen van wat zalvende woorden aan mijn teleurgestelde vriend kreeg ik opeens een visioen. Het gebeurde zonder dat ik er erg in had. Dit zijn overigens wel dé ware visioenen. Ik zag beelden van de trouwerij van Juliana met Bernhard, van Beatrix met Claus en tenslotte zag ik een tranenwegpinkende Maxima zittend naast Willem Alexander in een grote kerk. Dat is de oplossing. Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht?
Juliana, Beatrix en Willem hebben zich opgeofferd. De eerste twee waren getrouwd met de ooit zo fel en nog steeds een beetje gehate Duitsers. Willem heeft zijn jawoord gegeven aan de dochter van een Argentijn die ten tijde van een bedenkelijk regime ?hand en spandiensten? verleende om zijn hoofd en dat van zijn gezin boven water te houden. Maar toch! Het ligt in de aard en ook in de verplichting van het koningshuis om zich op te offeren voor haar volk én om bovendien een lichtend voorbeeld te zijn. Het visioen ging verder. Er kwamen nieuwe beelden, mijn vriend had inmiddels opgehangen.
Amalia, klein van stuk, staat in een schattig bruidsjurkje versierd met madeliefjes in de Westermoskee te Amsterdam, gebouwd onder het bezielende bestuur van de ooit zo veel geprezen Job Cohen, te glunderen van geluk. Naast haar staat prins Abdelkader de eerste, de tweede zoon van koning Mohammed de zevende van Marokko. Het is een oecumenische dienst geleid door de inmiddels stokoude Nico ter Linden die bijgestaan wordt door Imam Jami, ingevlogen vanuit de Verenigde Staten van Amerika. Wat een mooi paar. Zelfs de meest verstokte vrijgezel Jeroen Pauw, die de trouwerij verslaat, hoor je op de achtergrond snuifgeluiden maken. Dan, opeens beginnen de beelden te vervagen. Ik wil ze vasthouden, ik wil het ja-woord horen? te laat, het visioen is al weer vervlogen.
Column Tess