Vanochtend liep ik door de Molukkenstraat richting Javastraat. Op de hoek van de Molukkenstraat/Madurastraat werd mijn oog gegrepen en vastgehouden door een berg grof huisafval van een mogelijke huisruiming. Althans zo leek het. Een complete aftandse inrichting met de geijkte met kringen bevlekte tweepersoonsmatras!
Ik zou het wel van de daken willen afroepen:
bij Ikea kun je echt voor een habbekrats een matrasbeschermer kopen en daar heb jij niet alleen jaren plezier van maar ook je matras en uiteindelijk je buurtbwoners als je hem aan het eind van z’n rit bij het grof vuil plaatst. Ja, het oog wil ook wat toch?
Een mevrouw die net haar huis uit kwam lopen keek meewarig naar de hoop en schudde haar hoofd horizontaal heen en weer. Ik knikte verticaal om aan te geven dat ik begreep waarom ze horizontaal schudde. “Verschrikkelijk toch”. “Ja, heeft u al gebeld met de ophaaldienst”? “Verschrikkelijk toch? En dat is vaker zo. Dat is niet de eerste keer”. “Ja, en heeft u al gebeld met de opruimdienst?” “Eh, nee, maar verschrikkelijk toch”!
“Ja, en weet u, ik heb een tijdje in Amsterdam Zuid gewoond en daar hebben ze ook een dergelijk probleem met grofvuil”. “Nee, dat kan ik niet geloven”. “Ja echt waar, ik heb er gewoond en ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Ik heb er zelfs wel eens een dikke rat bij zien weglopen”.
“Ik kan het toch niet geloven”. “Dat begrijp ik en toch is het waar wat ik zeg”. “Dag mevrouw”. “Dag mevrouw en nog een fijne dag”. “Ja bedankt en u ook”.