homeVoorpagina whoisWie zijn wij? penZelf schrijven boeiHelp pijlLog in penRegistreer

Ouderschap

Ingezonden column

Geraakt door het verhaal van Lex ter Braak in Vrij Nederland wiens zoon Geert in Uruzgan als pelotonscommandant werkt, grijp ik naar mijn pen en sla een blanco bladzijde open van mijn blocnote. Als moeder weet ik maar al te goed hoe het is als zonen volwassen worden en besluiten nemen waar je als ouder tegen aan hikt.

Ter Braaks verhaal laat de complexiteit zien van het leven dat zich als een druppel langs de ingevallen wangen van de vader een weg baant naar de aarde waarin het levenloze lichaam van de liefgewonnen zoon een paradijselijk oponthoud wacht. Dat wel. Voor eeuwig en altijd zullen de daden van omgekomen soldaten op het blazoen van de vaderlandse vlag prijken. Maar wie heeft hier nu iets aan? De vader het minst en ik heb te doen met de vader.

Er is niets zo pijnlijk voor een ouder als het commentaar van een buitenstaander op de keuzes die jouw kind maakt. Zo laat een collega van Ter Braak, kunsthistoricus, weten dat zij haar kinderen nooit zo zou opvoeden en het hen zou verbieden. Los van de onvoorstelbare kilte van de collega, wier hart van steen geworden woorden ontoegankelijk is geworden voor het leven van alledag, heb je als ouder helemaal niet zoveel inbreng. De zoon heeft zelf een keuze gemaakt. Hij wil koste wat koste iets doen om de wantoestanden in de wereld op te lossen, orde op zaken stellen. Deze diepe wens moet in Uruzgan vervuld gaan worden.

De vader heeft ooit gekozen voor S-5. In zijn dagen een bewonderenswaardige keuze. Immers je was v??r vrede en tegen oorlog. S-5 was een eretitel, een predikaat van doortastendheid, van moed om nee te durven zeggen tegen een repressieapparaat dat maar ??n doel had namelijk het steunen van de grote weldoener en verlosser De Verenigde Staten van Amerika in hun gevecht tegen de vijand. Nu, een kwart eeuw later, schaamt de vader zich voor zijn nietsdoen in onder andere Joegoslavi?, Rwanda en Darfur. Ik begrijp de vader en ik begrijp de zoon en tevens schuilt hierin voor mij een onoverbrugbaar dilemma. Als je kiest voor een wapen dan komt er een moment dat je moet kiezen om het leven van een medemens te behouden dan wel te be?indigen.

Laten we vragen om vrede voor ons allen.


Anna Krohne



Laten we niet vergeten dat de wens om de wereld te verbeteren alleen vorm kan krijgen in de eigen keuzes die gemaakt worden. Zodra je een wapen oppakt om er mee op een ander af te gaan, kies je er voor om die ander jouw wil op te leggen. Je wapen geeft jou die autoriteit, die macht. Jij dicteert met je wapen, ook al houd je de wereld voor dat je het ‘goede’ vertegenwoordigt. Niet jij staat daar, maar je bent in dienst, uniform gemaakt en ontdaan van een eigen wil. Je volgt bevelen op, omdat je daarvoor gekozen hebt.

Als je gelooft dat de wereld een betere plaats kan worden als militairen dat bewerkstelligen, dan kan het niet anders zijn dat die betere wereld er een is van wapens en geweld. Als dat iemands keuze is, laat het dan zo zijn.

Reactie: 1 gepost door:laudabor  op  06/28  om  11:27 AM


Ik heb altijd geleerd dat hij die met het zwaard strijdt, door het zwaard zal sterven. Een beetje wat Laudabor hierboven schrijft. Zo is het met alles in het leven en het is triest wanneer je denkt dat je wereld kan verbeteren door zelf te doen, waarvan je wilt dat die ander er mee ophoudt. Het argument dat jouw gelijk beter is dan het gelijk van die ander is dom, want dodelijk.

Reactie: 2 gepost door:Marc Wellink  op  06/30  om  11:02 AM


Overigens er is een straaltje licht aan de horizon. Hoogstwaarschijnlijk gaat men nu eens eindelijk praten met Hamas.

Wat dat met Uruzgan te maken heeft? Veel, heel veel!

Reactie: 3 gepost door:Tess  op  07/04  om  11:44 PM


Share |
Commenting is not available in this channel entry.

Terug naar de hoofdpagina

Zoeken


geavanceerd zoeken

Externe Links


Nieuwssites

Persoonlijke Sites

Overheid

Lokale Partijen

Overig