De campagne onbewust asociaal van Sirelaat alledaagse situaties zien, waarin mensen asociaal gedrag vertonen en zodoende nogal wat leed veroorzaken. Gisterochtend, op weg naar mijn werk, werd dit weer eens pijnlijk duidelijk. Op straffe van een klap op mijn mooie smoeltje, ben ik opgetreden tegen het asociale gedrag van, zo op het eerste oog, hele sociale en goed uitziende mensen, van alle leeftijden overigens.
De brug over de Amstel, naast het Amstelhotel, is aan restauratie toe. Daarom wordt er naast de brug een hulpbrug gebouwd waarover de tram, het overige verkeer en de voetgangers geleid zullen worden. De situatie ter plekke is nogal gevaarlijk: in- en uitrijdende vrachtwagenachtigen met zand en dode hoeken; opengedrilde stukken plaveisel, op de loer liggend voor gapende wonden en ziekenhuisopnames; hekloze toegang tot de Amstel voor een koude douche dan wel verdrinkingsdood. Kortom genoeg gevaar om er een paar verkeersregelaars te plaatsen.
De vaart zit er goed in. Je bent lekker op tijd en daar wordt je van de fiets gepraat. Of je even verder wilt lopen aan de overkant op de stoep, tot voorbij de brug en vandaar wordt je weer verder geleid door de volgende groep verkeersregelaars. Stug stap ik van mijn fiets. Daar gaat de tijdwinst die ik geboekt heb tijdens een, nog net geen Tourtijdrit , van huis naar dit punt van akelige vertraging. Opeens zie ik het meisje voor mij staan. Ze heeft een lief gezicht. Zweetdruppeltjes op haar voorhoofd.
Ze vraagt mij om verder te voet te gaan, wijzend op het gevaar waarvoor zij mij wil behoeden.
Met de fiets aan de hand loop ik verder en word ik op de stoep van alle kanten voorbijgefietst. Ongeacht de kinderwagens en de kleine kinderen die er lopen, ongeacht de gevaren en de vriendelijke vraag van de verkeersregelaar. Opeens heb ik er genoeg van. Reeds twee keer ben ik lichtelijk aangereden door een fetser op de stoep. Ik draai mij om, zet mijn wiel dwars en vraag in het wilde weg waarom niemand gehoor geeft aan hetgeen de verkeersregelaar vraagt. Ik lijk wel een roepende in de woestijn.
NU NIET OPGEVEN.
Doorgaan met vragen. Ik heb het wel twintig keer gevraagd. De eerste reactie van de dames en heren was steevast, waar ik mij mee bemoeide. Keer op keer heb ik geroepen dat het asociaal gedrag is: geen gehoor geven aan een normaal verzoek van de verkeersregelaar, omwille van je eigen veligheid èn die van je medemens. Ik ben nog net niet gaan huilen, van frustratie omdat niemand gehoor af aan mijn oproep. Een paar mensen hebben mij uiteindelijk wel gehoord en zijn afgestapt. Ik was zichtbaar ontroerd. Vanuit de verte hoorde ik het meisje mij nog bedanken, toen ik aan het einde van de brug weer op de fiets mocht.
Wat doen wij onze verkeersregelaars en in wezen onszelf toch aan!
Foto Tekst Tess