Het is meer dan 24 jaar geleden dat Brigitte Mohnhaupt en Christian Klar, beiden kopstukken uit de Rote Armee Fraction (RAF), veroordeeld werden tot levenslange gevangenisstraf wegens het plegen van terroristische aanslagen waarbij mensen om het leven kwamen.

Meer dan 24 jaar gevangenschap is voor Klaus Kinkel, voormalig Bundesjustizminister (FDP) een rede om in gesprek te gaan met de voormalige terroristen en het vraagstuk van verzoening en genade aan de orde te brengen. Reeds in 1990 heeft Kinkel het al eens geprobeerd, in een tijd dat er nog actieve RAF leden opereerden. Hij wil voor alles de dialoog aangaan om de geweldspiraal te doorbreken.

De vraag of het raadzaam is om je als staat verzoenend op te stellen jegens terroristen zorgt voor enige opschudding in Duitsland, met name bij de familieleden van de omgekomen slachtoffers van de twee voormalige terroristen. Voor de familie is het vooralsnog ondraaglijk.

Het Ober Landesgericht in Stuttgart wil Mohnhaupt en Klar eerder vrijlaten als ze geen gevaar meer zijn voor de samenleving. De weduwe van de vermoorde Hans Martin Schleyer wil niet dat ze vrij komen: ?ze hebben nooit gebeld om hun medeleven te tonen en hun excuses aan te bieden?.

Volgens Kinkel zit er een act van verzoening en genade in ons rechtssysteem. De voormalige terrorist heeft ook recht op verzoening en genade. Er moet een einde komen aan deze geschiedenis. Is de staat zwak of soeverein? In het rechtssysteem zit boetedoening en genade en je moet vooral ook het tijdsbeeld niet vergeten mee te nemen in je afweging. Kinkel: ?Ik weet dat niet iedereen mij ondersteunt, dat begrijp ik en dat respecteer ik?.

Bron: ZDF

.

Het Sonderkommando dat Ulrike verkrachtte en vermoordde is zelfs nooit voor een rechtbank gekomen? 

Onderstaand gedicht is van Willem M. Roggeman uit ?De droom van een robot”

Gedicht voor Ulrike Meinhof

Sommigen kunnen het niet meer hebben.
Sommigen schilderen een spiegel op de muur
met het gelaat van een vrouw erin vervat.
Sommigen luisteren naar een bandje
met de stem van een vrouw
die nauwelijks verstaanbaar fluistert.
Sommigen voeden hun verbeelding
met herinneringen aan avonturen
die ze nooit hebben beleefd.
Sommigen zien in de plooien
van de dekens op het bed
de vorm van een slapende vrouw.
Sommigen vallen in slaap
met een hand in de hand van de nacht.
Sommigen fluisteren ik hou van je
en luisteren naar het antwoord van de kachel.
Sommigen kunnen het niet eens worden met zichzelf.
Sommigen kennen de nauwkeurige persoonsbeschrijving
van haar die ze nooit hebben gekend.
Sommigen wijzen de plaats aan
waar schoonheid uit alcohol ontstond.
Sommigen zitten bewegingloos in een kamer
en reizen in duizelingwekkende snelheid
door het land dat begint achter de spiegel.
Sommigen vrezen de zonsopgang.
Sommigen antwoorden op de vragen
die niemand hen ooit stelt
bij gebrek aan belangstelling.
Sommigen zien in het behangpapier
hoe een leven voorbijgaat.
Sommigen kunnen niet eens met zichzelf praten.
Sommigen beseffen niet dat gisteren nooit begonnen is.
Sommigen zinken als een steen in de tijd.
Sommigen voelen hun bloed stilstaan.
Niemand is alleen in zijn eenzaamheid.