‘Ik heb zelf alles meegemaakt. Ik ben migrant, ben gehandicapt geraakt en was eenzaam. Ik vind dat we voor elkaar moeten opkomen. Zeker in zo’n klein landje met zoveel mensen. Mensen zeggen weleens dat er platteland is, maar voor mij is Nederland een grote stad.’

Ahmed El Mesri komt op zijn 16e in de jaren ’70 naar Nederland voor het avontuur. Het is de periode van de hippies en de flower power. De vrijheid van Nederland trekt en hij vertrekt vanuit Marokko naar Nederland. In Nederland aangekomen komt hij er snel achter dat het leren van de taal een van de belangrijkste dingen is om mee te kunnen draaien in de maatschappij. Ahmed werkt in fabrieken, als schoonmaker, als vertaler en op de Vrije Universiteit. Tot het moment dat hij een ongeluk krijgt, geniet hij met volle teugen van Nederland.

Acceptatie
Na zijn ongeluk komt hij erachter hoe meervoudig gehandicapt je bent als migrant met een handicap. Naast zijn lichamelijke handicap is hij bovendien ver weg van zijn familie. Ahmed moet zichzelf opnieuw leren accepteren en opnieuw leren om zich voort te bewegen. Door zijn ongeluk begint hij met zijn werk bij Assadaaka. Hij wil graag andere mensen bijstaan die in eenzelfde situatie zitten als hij. In het begin is Assadaaka een organisatie waar voornamelijk Arabisch sprekende mannen komen. Ahmed zorgt dat het multicultureler wordt. Er komen mannen, vrouwen, moslims, joden en christenen bij zijn organisatie aankloppen.

Terugkeer
Assadaaka heeft drie speerpunten: integratie, participatie en sociale cohesie.
Hij vindt het belangrijk dat mensen integreren in de samenleving. “Veel mensen denken dat ze ooit nog terug zullen gaan naar Marokko maar de meeste mensen gaan pas terug wanneer zij overlijden. Nu bij de tweede en derde generatie zie je dat deze gedachte afneemt maar de eerste generatie migranten denkt vaak nog wel zo. Dat is niet bevorderlijk voor de integratie.

Participatie
Als je altijd maar denkt dat je terug gaat, leef je nooit hier.” Het tweede speerpunt, participatie, komt sterk terug in de wijze waarop Assadaaka zich organiseert. Mensen die aankloppen worden geholpen en vervolgens worden zij begeleid om zelf mensen te helpen. Zij zijn de ervaringsdeskundigen die andere mensen goed kunnen bijstaan met hun ervaring. Zo worden zij zelf actief. Het derde speerpunt, sociale cohesie, probeert Ahmed te bereiken door mensen van verschillende lagen uit de samenleving met verschillende achtergronden samen te brengen en hen van elkaar te laten leren.

Klokkenluiders
Rechtvaardigheid staat hoog in het vaandel bij Ahmed. “Wij proberen onze rechten uit de WMO en de beleidsnota’s te halen. De meeste rechten die mensen hebben bestaan voornamelijk op papier maar in de praktijk komt daar niets van terecht. Wij zorgen ervoor dat mensen krijgen waar ze recht op hebben. We fungeren als een soort klokkenluiders. Dat wordt ons niet altijd in dank afgenomen. Maar het is belangrijk dat dit wordt gedaan anders blijven organisaties onrechtvaardig te werk gaan.”

Koffie
Ahmed krijgt vaak te maken met klachten die te maken hebben met armoede. Door armoede raken veel mensen in een sociaal isolement. Volgens hem is vrijwilligerswerk een goede manier om dat te doorbreken. “Als je koffie gaat drinken in de stad kost het geld en ben je alleen. Als je bij ons komt dan hebben we klusjes voor je, kom je in aanraking en in gesprek met andere mensen en de koffie is gratis!” Vrijwilligerswerk biedt afleiding en geeft mensen weer een doel in hun leven. Ahmed probeert mensen sterk te maken. Daarbij helpt hij hen bij het vinden van gepaste hulp. Ahmed vindt dat je met alle kleine beetjes hulp de pijn van de mensen een beetje kunt verlichten. Er zijn ook verschillende spreekuren waar mensen met hun vragen terecht kunnen. Er is een medisch spreekuur, een juridisch spreekuur en een algemeen spreekuur.

Zelfredzaam
Ahmed voelt het als een sociale plicht om andere mensen bij te staan. Hij vindt dat het voor gehandicapten steeds moeilijker wordt in Nederland. Het is niet voor iedereen even gemakkelijk om erachter te komen waar hij of zij recht op heeft. Zeker niet wanneer je de taal niet machtig bent of analfabeet bent. Ahmed vindt het belangrijk om mensen met een handicap bij te staan. “Mensen die ziek zijn hebben geen zin om steeds weer te bellen en in de wachtrij te belanden. Sommige zieken mensen zijn niet in staat om te bellen omdat ze de taal niet machtig zijn.” Daarom geeft Ahmed ook cursussen Nederlands. Door een beetje Nederlands te leren, worden mensen een stuk zelfredzamer. Dat heeft hij zelf ook meegemaakt toen hij in zijn rolstoel belandde. Ahmed werkt vanuit zijn eigen ervaring. “Ik heb zelf alles meegemaakt. Ik ben migrant, ben gehandicapt geraakt en was eenzaam.

Ik vind dat we voor elkaar moeten opkomen. Zeker in zo’n klein landje met zoveel mensen. Mensen zeggen weleens dat er platteland is, maar voor mij is Nederland een grote stad.”

Interview met - Ahmed El Mesri