Stichting Onze Hoop organiseerde een bijeenkomst voor migranten en vrijwilligers en hun verwanten op dinsdag 19 juli 2011. Thma was: Wat wij willen. Het was een leerzaam en geslaagde avond.
Beste aanwezigen, ‘Wat wij willen’ – dat is het thema van de bijeenkomst van vanavond.
De meeste mensen denken wel te weten wat ze willen, maar dan betreft het vaak materiële dingen.
In deze bijeenkomst die is georganiseerd door stichting Onze Hoop gaan we kijken naar méér dan alleen het materiële.
Mijn naam is Ahmed El Mesri. Ik ben de voorzitter van stichting Onze Hoop en ik heet u allen van harte welkom.
U weet natuurlijk dat stichting Onze Hoop zich al jaren inzet voor de belangen en specifieke behoeften van migranten met een beperking. Door mijn ervaring en werkzaamheden bij de multiculturele vereniging Assadaaka bleek mij namelijk dat de belangen en behoeftes voor migranten een andere inhoud hebben dan die voor hier geboren en getogen inwoners.
Echter, in mijn zoektocht naar organisaties die zich heel specifiek op deze problematiek richtten, vond ik niets. Vandaar dat ik er uiteindelijk toe ben gekomen om de stichting Onze Hoop zelf op te richten.
De naam Onze Hoop geeft aan dat wij niet bij de pakken neer gaan zitten, maar dat wij ons inzetten om:
1. de problemen waar veel migranten mee te kampen hebben, aan te pakken en;
2. in het bijzonder aandacht te vragen voor de problemen waarmee migranten met een handicap te maken hebben.
In de afgelopen jaren hebben wij al het één en ander bereikt, maar er blijft nog heel veel te doen. Daarom hebben wij deze avond georganiseerd waarin wij met elkaar gaan kijken naar wat er nog allemaal gedaan moet worden en hoe wij dat kunnen bereiken.
Zoals u in de uitnodiging heeft kunnen lezen gaan wij vanavond vier dingen doen:
1. We gaan de behoeften, wensen en verlangens die er leven bij migranten, bij hun
families en bij alle andere mensen die met hen te maken hebben, op een rijtje zetten;
2. we gaan plannen maken voor de toekomst;
3. we gaan kijken naar wat we met ons allen tot nu toe bereikt hebben; en tenslotte:
4. we gaan kijken wat mensen individueel bereikt hebben. Wie voelt zich sterker en beter dan een jaar geleden?
Dat is een ambitieus programma, kan ik u wel vertellen. Maar voordat wij gaan beginnen, wil ik nog even een kanttekening plaatsen bij punt 1: de behoeften, wensen en verlangens die er leven bij migranten, bij hun families en bij anderen die met hen te maken hebben.
Zoals ik aan het begin van mijn rede al zei: bij wensen en verlangens denken veel mensen aan materiële zaken. Die gaan voornamelijk over hebben. Wij willen hier, vanavond, ook vooral de nadruk leggen op niet-materiële zaken, zoals gevoelens van geluk, een gevoel van tevredenheid, gezondheid, goede relaties. Die gaan veel meer over zijn en ervaren en over het innerlijk.
Beide, het materiële en het immateriële, hebben zonder twijfel met elkaar te maken. Wie geen dak boven het hoofd heeft, zal zich waarschijnlijk wat minder druk maken over goede relaties.
Maar hoe belangrijk de stoffelijke dingen ook zijn, het psychisch welzijn vormt een even essentieel deel van ons leven. Daar, zo blijkt uit mijn ervaring, ontbreekt nog weleens het een en ander aan bij de groep waarvoor wij ons inzetten.
Zeker voor mensen met een beperking is er a priori een spanning tussen afhankelijkheid en hulpbehoevendheid enerzijds, en zelfstandigheid en zelfbeschikking anderzijds. Ieder mens heeft het aangeboren verlangen in zich om gezien en erkend te worden, om zich te kunnen ontwikkelen en geliefd te worden om wie die mens is. Nabijheid ervaren, aangehaald worden, zich geliefd te weten, met respect behandeld worden, meetellen in het dagelijks leven, meetellen in de familie en de wereld buiten de eigen kring. Kunnen liefhebben en zich geliefd weten. Maar ook: zelf kunnen mee-beslissen over dingen die belangrijk zijn, een eigen stem hebben en gehoord worden.
Als iemand zelf weet te verwoorden wat hij of zij wil en nodig heeft, geeft dat kracht om dingen mogelijk te maken, ook voor de omgeving. Geeft dat hoop op verbetering van dingen die veranderd en verbeterd kunnen worden. Geeft dat voldoening bij resultaat. En geeft dat waardering, erkenning, respect, tevredenheid en volwaardige interactie tussen mensen onderling.
En daar willen wij dan ook vanavond extra aandacht aan besteden, met als leidraad: Het is waar, ik ben migrant en ik hèb een beperking, maar hoe kan ik, ondanks die beperking, toch een gelukkig leven leiden? En hoe kunnen de mensen in de omgeving van die migranten daar een steentje aan bijdragen?
Daarom is de titel van het thema van deze avond ‘Wat wij willen’. Want als wij weten wat nu onze wensen en verlangens zijn, dan kunnen we plannen gaan maken voor de toekomst om deze te realiseren. Want de blik op de toekomst houden en op wat we wezenlijk verlangen en nodig hebben houdt de hoop levend. En dan kunnen we, aan de hand van de evaluatie van vorig jaar, kijken naar wat we bereikt hebben.
Tenslotte is het van wezenlijk belang dat we naar onszelf kijken en ons realiseren wat we zelf het afgelopen jaar hebben gedaan en hebben bereikt. Het is goed om je af te vragen hoe je je voelt vergeleken met het jaar ervóór: of je je beter of sterker voelt dan een jaar geleden. Als dat zo is, dan ben je op de goede weg. Maar als dat niet zo is, dan is het tijd om het roer om te gooien.
Wij, van stichting Onze Hoop, helpen daarbij. En deze avond biedt daar een eerste stap in.
Ik wens u allen een hoopvolle avond toe.
Dank u wel.
Toespraak Ahmed El Mesri op 19 juli 2011 – Thema ‘Wat wij willen’.
—
Assadaaka is een multiculturele vereniging voor vriendschap, zet zicht al jaren voor integratie participatie en de sociale cohesie in onze multiculturele samenleving! En doet veel aan de bestaanskwaliteit van migranten met een handicap of chronisch ziekte te verbeteren en hun welbevinden te bevorderen. http://www.vriendschapassadaaka.web-log.nl