Laat ik beginnen met zeggen dat het te betreuren is dat het onderwerp homoseksualiteit nog steeds een taboe is. Helaas niet alleen bij migrantenorganisaties. In mijn praktijk van hulpverlening kom ik ook regelmatig mensen met een volledig Nederlandse achtergrond tegen die moeite hebben om voor hun homoseksualiteit uit te komen.

In Nederland echter is al geruime tijd gelijkheid voor iedereen, ongeacht seksuele geaardheid of levenswijze. Het openstellen van het huwelijk voor mensen van gelijk geslacht is daarvan een absoluut hoogtepunt, dat gelukkig inmiddels door een groot aantal landen gevolgd is.
De multiculturele vereniging Assadaaka die ik inmiddels al bijna twintig jaar geleden opgericht heb en die in Amsterdam en omstreken een begrip geworden is, heeft altijd opengestaan voor het bespreekbaar maken van homoseksualiteit, zowel binnen een migrantenomgeving - er zijn veel mensen met een niet-Nederlandse achtergrond betrokken bij onze vereniging - als binnen een Nederlandse omgeving, want, zoals ik hierboven al aangehaald heb, er zijn ook nog steeds genoeg mensen met een volledig Nederlandse achtergrond die moeite hebben met hun eigen homoseksualiteit of met de homoseksualiteit van anderen. Dat er een toename is van geweld tegen homoseksuelen, zelfs in een traditioneel tolerante stad als Amsterdam, ooit dé homohoofdstad van de wereld, is een veeg teken aan de wand en reden te meer om van het taboe rondom homoseksualiteit af te komen.
Het is bekend dat er binnen een aantal migrantenorganisaties een zekere weerstand is tegen het bespreekbaar maken van homoseksualiteit. Vaak wordt er gezegd dat het ‘bij ons niet voorkomt’, alsof men het over een hele enge aandoening heeft of over iets wat ten strengste verboden is. Homoseksualiteit echter is niet een ‘enge aandoening’ en evenmin iets wat ten strengste verboden is. Uit allerlei onderzoeken blijkt dat zo’n 5 % van de bevolking, mannen én vrouwen, homoseksueel zijn en er is alle reden om aan te nemen dat dit overal in de wereld zo is. Ergens niet over praten betekent niet dat het niet bestaat! In mijn jarenlange praktijk merk ik juist voortdurend dat dingen bespreekbaar maken leidt tot opluchting, geruststelling, vaak blijheid: eindelijk, ik heb het gezegd, ik hoef me niet te schamen, ik hoef me niet ongelukkig te voelen, ik heb het recht om mijn leven in eigen hand te nemen. Wij, van Assadaaka, hebben dit altijd vanzelfsprekend en belangrijk gevonden, hetgeen niet wil zeggen dat ik niet ook tegenstand ondervonden heb bij het bespreekbaar maken van homoseksualiteit. Zeker wel. Reacties van onbegrip en van vijandigheid waren mijn deel, toen ik contact zocht met het COC om voorlichtingsbijeenkomsten te organiseren:

Er waren blijkbaar mensen die niet konden begrijpen dat ik als niet homoseksuele man van Marokkaanse afkomst niet alleen mij kon interesseren voor homoseksualiteit maar er zelfs nog voorlichtingsbijeenkomsten over kon organiseren. Toch is zo geleidelijk aan de tijd aangebroken, ook voor migrantenorganisaties, gewoon openlijk te spreken over homoseksualiteit: het is een onderdeel van het bestaan, een onderdeel van de samenleving, en informatie alleen is de weg naar het uit de taboesfeer halen, waar het voor velen nog steeds inzit. We zijn dus wat mij betreft ook vrij snel klaar: het gaat niet over óf we homoseksualiteit bespreekbaar moeten maken binnen migrantenorganisaties, maar alleen maar wanneer en hoe. Op deze bijeenkomst moeten hier concrete afspraken over gemaakt worden. En als we tot de conclusie komen dat er organisaties zijn die hier niet toe bereid zijn, dan moeten we kijken welke maatregelen we tegen die organisaties kunnen nemen! Het is tijd voor openheid!

Toespraak Ahmed El Mesri, op 26 november 2010 bij Netwerkbijeenkomst van migranten organisaties