De toespraak van Ahmed El Mesri, voorzitter stichting Onze Hoop nieuwjaarsreceptie op 22 januari 2010.  Het gaat om samen te kijken naar de toekomst en de bereikbaarheid van migranten met een handicap of chronische ziekte in Amsterdam.
Stichting Onze Hoop, voor en door migranten met een handicap of chronische ziekte.

Dames en heren, van harte welkom bij deze nieuwjaarsreceptie van stichting Onze Hoop waarmee wij het jaar 2010 feestelijk, maar ook met enige kanttekeningen willen inluiden. Het is een eer dat wij vandaag ook wethouder Marijke Vos van zorg en welzijn mogen ontvangen.  Klik hier op om verder de toespraak te lezenspeechahmedelmesri2010nieuwjaar-onzehoop3.doc

Stichting Onze Hoop heeft in haar relatief korte bestaan al een goede reputatie opgebouwd, zowel bij de doelgroep – de mensen van niet-Nederlandse afkomst met een beperking – als bij de beleidsmakers. Toch lijkt het er soms op dat ons werk bij met name de laatste groep niet goed bekend is. Wethouder Marijke Vos heeft zich in haar afgelopen ambtstermijn ingezet voor participatie en integratie van kwetsbare groepen in Amsterdam. En daartoe behoren zeker ook migranten met een handicap of chronische ziekte. Marijke Vos weet ook hoe moeilijk deze groep mensen te bereiken is. Veel mensen uit deze doelgroep weten de weg naar de reguliere hulpverlening vaak niet te vinden. Behalve het feit dat zij vaak taalproblemen ondervinden zijn veel reguliere instanties letterlijk en figuurlijk te hoogdrempelig voor hen. Bovendien praten veel migranten niet makkelijk over hun ziekte of handicap. Ziek zijn is een zwakte, iets om je voor te schamen, ja, voor sommigen is het zelfs een schande. Die houding ten aanzien van ziekte en van handicaps maakt het extra moeilijk om hulp te zoeken.
Wij zetten ons al jaren in voor migranten met een handicap of chronische ziekte. Dat wij voorzien in een grote hulpvraag blijkt uit de groei van onze organisatie zowel in bekendheid als in professionaliteit. Onze aanpak van laagdrempeligheid werkt; wij weten de sociaal zwakkeren met een migrantenachtergrond in toenemende mate te bereiken.

Het afgelopen jaar is voor Onze Hoop een belangrijk jaar geweest; het lijkt erop dat onze aanpak ook buiten de grenzen van de gemeente Amsterdam door begint te dringen, want regelmatig vraagt men ons op bijeenkomsten om te komen vertellen wat onze werkwijze is en hoe wij onze doelgroep weten te bereiken. Onlangs nog waren wij op een bijeenkomst in Den Haag en de organisatoren hadden ons gevraagd op te schrijven waar wij staan in 2020. Ik zal kort dit droombeeld van Onze Hoop schetsen.

Het is 2020 en stichting Onze Hoop heeft zich vanaf 2009 sterk geprofileerd als zelforganisatie van migranten met een handicap of chronische ziekte en hun families in Nederland. Wij zijn ooit begonnen als een kleine organisatie die zich ten doel stelde om migranten met een handicap of chronische ziekte weer een plek in de samenleving te geven, in een tijd waarin voor deze groep mensen nog nauwelijks aandacht was. Wij echter hadden al ingezien dat dit een groeiende groep was: de groep mensen die in de jaren zestig en zeventig naar Nederland gekomen waren met het doel om hier een paar jaar te werken en vervolgens weer terug te keren naar hun eigen land, wonen hier inmiddels nog steeds, spreken de taal vaak niet goed, zijn inmiddels oud, niet meer werkzaam, in de WAO of zijn afhankelijk van hulpverlenende instanties. En deze groep zal alleen nog maar groeien in de komende jaren. Zo is Onze Hoop haar werkzaamheden begonnen: kleinschalig en laagdrempelig hulp verlenen aan die mensen die niet zelfstandig de weg kunnen vinden naar overheidsinstanties.
Mensen helpen bij het wegwijs worden in de Nederlandse samenleving, die voor Nederlanders vaak al moeilijk genoeg is, met als uiteindelijke doel een bijdrage leveren aan het groeien tot volwaardige burgers. Nu – in 2020 – is de organisatie uitgegroeid tot een landelijk netwerk van nauw verwante organisaties die als gezamenlijk doel hebben migranten met een handicap of chronische ziekte en niet-migranten nader tot elkaar te brengen en hun gezamenlijke belangen te behartigen in regionale, nationale en internationale fora. In de afgelopen 10 jaren is het sociaal isolement van migranten met een handicap of chronische ziekte met succes bestreden en is hun integratie en maatschappelijke participatie bevorderd. Toen, in 2009, was er grote behoefte aan een eigen, rolstoeltoegankelijk en laagdrempelig inloophuis in Amsterdam. Die behoefte vloeide voort uit het feit dat de doelgroep zich niet gemakkelijk kon bewegen in het doolhof van dienstverlenende, hulpverlenende en uitkerende instanties.
Men kende de weg niet, sprak de taal onvoldoende, beschikte niet over geschikte netwerken of over het juiste opleidingsniveau en men voelde zich onheus bejegend en paternalistisch behandeld. Stichting Onze Hoop fungeerde toen als een aanspreekpunt en een luisterend oor voor de allerzwaksten in onze samenleving. Het organiseerde lotgenotencontacten, themabijeenkomsten en spreekuren waar de mensen, vaak via het informele circuit, terecht konden. Nu beschikken wij over 50 centra, die landelijk verspreid zijn. Oorspronkelijk bedoeld als multiculturele huiskamer waar lotgenotencontacten georganiseerd werden, zijn zij nu uitgegroeid tot multifunctionele centra, waar mensen met een handicap of chronische ziekte en sympathisanten werken aan de empowerment en belangenbehartiging van de doelgroep.
In deze centra vinden ook de themabijeenkomsten en spreekuren plaats.
De doelgroep is intussen uitgegroeid tot een lobbybeweging voor de rechten van migranten en niet-migranten met een handicap of chronische ziekte en hun families. Ondanks het activisme en enthousiasme van de medewerkers is de bestrijding van het sociaal isolement en onwetendheid nog steeds nodig, maar het is nu wel zo dat een sociale beweging is ontstaan die is wakker geschud en steeds meer uit eigen beweging initiatieven ontplooit, die gericht zijn op de participatie, sociale cohesie en zelfredzaamheid van de doelgroep.

Een mooi toekomstbeeld, maar nu staan we op de drempel van 2010 en om een dergelijk toekomstbeeld te kunnen realiseren moet er nog heel wat werk verzet worden. De belangrijkste zaken die wij willen realiseren zijn professionalisering van onze organisatie en het kunnen beschikken over een eigen laagdrempelig inloophuis, waar mensen zonder schroom naar binnen lopen en waar zij zich veilig voelen.

Ik wens u allen een fijn en succesvol 2010 toe.