Aanwezig: dhr. El Mesri (Directeur Assadaaka), Hans van Straaten (VVD Centrale stad), Astrid Abendroth (VVD Zeeburg), Johan Wolters (VVD Zeeburg), Robert Flos (VVD Centrale stad), Rosa van der Wieken-de Leeuw (VVD Centrale stad), Mai Nguyen (VVD Centrale stad, not.), vrijwilligers Assadaaka: Simon Haagsma, Marijke Thunnissen, Monique van der Wel, Jan Grijpma, Abdel Jalil Badr, Farid Naseri, Abdel Kader, Khdija Mourabit.
Dhr. El Mesri opent de vergadering om 20:00 en bedankt de VVD voor haar komst en interesse. Vanavond is een introductieavond; wij willen laten zien wat wij bieden. Er komen hier mensen van meer dan 70 verschillende nationaliteiten, mannen en vrouwen. Er wordt voor iedereen iets gedaan in het kader van emancipatie en integratie. Wij willen m??r openheid, meer meningsuiting, meer sociale controle. Alleen zo kun je iets bijdragen aan deze maatschappij. Wij willen een voorbeeld zijn voor andere instellingen. Dit werk is voor Amsterdammers en mensen uit de omgeving maar wij zouden graag zien dat mensen uit andere steden dit concept overnemen. Wij willen de onwetendheid van mensen doorbreken, desnoods forceren omdat mensen daar alleen maar profijt van hebben. Voor deze koers hebben wij steun nodig.
Hans van Straaten: Helaas geen pers aanwezig. VVD neemt graag een kijkje in de praktijk d.m.v. werkbezoeken. Assadaaka is een belangrijke discussieplaats en ontmoetingsplaats. N.a.v. de moord op Theo van Gogh is er hier gediscussieerd en er is een calamiteitenspreekuur geweest. Het blijkt dat Assadaaka een belangrijke functie vervult. Wij vinden het heel bijzonder dat hier begrip voor elkaar is en er zoveel aandacht voor ontplooiing is. Dat de lessen ? waar mensen in groten getale op af komen - met vrijwilligers tot stand komen. De aanpak die gehanteerd wordt ? je kunt alleen goed functioneren als je Nederlands spreekt ? blijkt heel succesvol: Assadaaka
Wordt door 500 mensen bezocht waarvan de helft taallessen volgt. Rosa van der Wieken: Wat is het verschil in benadering van allochtonen die Assadaaka bezoeken en allochtonen die andere migrantenorganisaties bezoeken? Jan Grijpma: Ik denk dat dit verschil als extrovert en introvert beschouwd kan worden. Er wordt hier zo hard gewerkt, dat is extrovert. Wij moeten en willen naar buiten met onze boodschap, meer aan PR doen. Deze vereniging is gegroeid naar een vereniging met 100-en mensen die hier lessen volgen. Allochtonen die verenigingen bezoeken voor ethnische minderheden beschouw ik eerder als introvert.
Rosa van der Wieken: Assadaaka komt als een van de besten uit de bus in het onderzoek naar het functioneren van allochtone zelfhulporganisaties. Wat is de toegevoegde waarde van deze vereniging? Dhr. El Mesri: Wij zijn 15 jaar geleden begonnen voor arabisch sprekende menen. Maar dat werkte niet. Daarna zijn we multicultureel gaan werken. We kregen met het probleem te maken dat er alleen mannen kwamen en we vroegen ons af hoe we vrouwen zover krijgen ons te bezoeken. Dat is gelukt. Nu is 60% van onze bezoekers vrouw. Assadaaka is laagdrempelig. Binnen 1 uur voelt autochtoon en allochtoon zich hier thuis. Rosa van der Wieken: Komen hier mensen die willen integreren? Dhr. El Mesri: Iedereen wil integreren. De organisaties waar de meeste allochtonen naar toe gaan belemmeren hen. Monique van der Wel: Ik werk als co?rdinator voor docenten.
Als je binnenkomt is er altijd iemand die jouw taal spreekt. Rosa van der Wieken: Waarom zou een Turkse vrouw voor Assadaaka en niet voor Milli G?rus kiezen? Vrijwilligster: Hier maakt iedere docent er een eigen feestje van. Laatst werd er een Frans Bauer-liedje besproken en gezongen. En recepten uitgewisseld. We praten hier niet alleen, we doen! Er is ruimte en vrijheid voor de docenten om hun lessen in te vullen. Hier hebben docenten en leerlingen plezier.
Rosa van der Wieken: Jullie spraken over professionalisering. Is dat dan wel handig? Het lijkt erop alsof men juist plezier in het werk heeft omdat het vrijwillig is. Monique van der Wel/dhr. El Mesri: Professionalisering staat voor ons niet gelijk aan betaalde functies. Wij willen eventueel wat ondersteuning maar vooral een kantoorruimte. Hans van Straaten: Vraagt u kwalificaties aan de vrijwilligers? Monique van der Wel: Nee. Wij voeren een gesprek en luisteren naar de motivatie van de sollicitant.
Dan nodigen we iemand uit eens mee te lopen. De vrijwilligers zijn de motor. Wij willen graag overstappen naar professionalisering. Dat kunnen wij! Maar we moeten achter de feiten aanlopen. Rosa van der Wieken: Krijgen jullie steun van het stadsdeel? Simon Haagsma: Wij zijn daar al een paar jaar mee bezig. Wij willen graag een kantoortje en wat ondersteuning op bestuurlijk vlak. Dit gebouw is natuurlijk heel mooi. Maar er wordt van bovenaf bepaald of we bijv. 1 lokaal af moeten staan. De mensen die wij proberen te bereiken voor steun zijn altijd verhinderd of wat dan ook. Dan worden we verwezen naar de Stichting Welzijn. Het is een eindeloos gejojo. Dhr. El Mesri:Iedere club of partij krijgt advies van zijn eigen allochtonen.
Ik zeg altijd: kom langs! Maar er komt nooit iemand. Rosa van der Wieken: Wordt u afgewezen tijdens de subsidierondes? Dhr. El Mesri: We worden niet echt afgewezen. We hebben bijvoorbeeld een flexruimte gekregen waar we gebruik van kunnen maken. Maar ik krijg verslagen en besluiten veel te laat. Dan kan ik niets meer doen. Astrid Abendroth: Hoe kunnen we ?erkenning? krijgen voor Assadaaka? Het gaat niet om grote bedragen. Assadaaka vervult een belangrijke rol voor de integratie in deze wijk. Dhr. El Mesri: Het is nog veel breder.
Er wordt hier niet alleen Nederlandse les gegeven. Wij hebben een brugfunctie. Wij willen in versneld tempo mensen de mogelijkheid geven te integreren en te participeren. In principe zijn wij altijd met 2 obstakels bezig: de offici?le instanties die niet gewend zijn op deze manier te werken en de organisaties van de migranten zelf, die als blok fungeren. Ik geef lezingen, zo?n 10,20 keer per jaar. Ook buiten Amsterdam. Wij hebben ook bezoek uit het buitenland gehad. Er zijn zelfs in Spanje en Frankrijk multiculturele organisaties zoals Assadaaka geopend.
Om terug te komen op de migranten-organisaties: deze worden door de overheid in leven gehouden. Zij werken voor de overheid maar dragen niets bij aan integratie of participatie. Ze praten altijd namens hun achterban, b.v. de Marokkaanse gemeenschap. Dat kan toch niet! Ik ben niet tegen deze organisaties maar tegen hun isolement. Ik word zelfs bedreigd. Dan wordt er tegen mij gezegd: ?je bent ongelovig, je hoort bij hun, niet bij ons?. Dan zeg ik dat het erom gaat wat er in dit land gebeurt. Het gaat om iederen Wij moeten solidair zijn, zeker na de moord op Theo van Gogh.
Is verschrikkelijk. Voor autochtonen en allochtonen. Migranten-organisaties zijn volgens mij bang voor het onbekende. Ze zijn bezig met zichzelf. En de overheid is ook schuldig. Die verdeelt de allochtonen op die manier in groepjes . Door dit werk willen wij een voorbeeld geven. De migranten-organisaties maken van hun doelgroep pati?nten. Zij willen geen zelfstandige doelgroep. De huidige tijd vraagt om een andere aanpak. Wij willen discussie, voorlichting. Er moet een schakelaar omgezet worden. Veel allochtonen zijn hier blijven steken, die gaan nooit meer terug.
Veel migranten gaan in de zomer 5 weken terug naar hun land en komen gestresst terug. Waarom? Vanwege het idee ?we gaan ooit terug?. Ze gaan niet terug. Ze moeten zichzelf vinden en hier participeren en re?ntegreren want ze doen vaak niets. Soms hoor ik migranten huilend vertellen dat ze na 15 jaar niets te hebben gedaan, aan het werk moeten. Dan zeg ik ?nou en???. En als antwoord krijg ik dan te horen ?jij bent tegen mij?. D.m.v vrijwilligerswerk kunnen ze ook iets doen en een voorbeeldfunctie net als een vader of een burgemeester vervullen.
Wat gebeurt er anders met de volgende generatie? Wij werken hier met heel veel vrijwilligers. Wij kunnen voor veel meer mensen iets betekenen op het gebied van integratie. Maar we moeten altijd vechten tegen de obstakels die ons in de weg worden gelegd. Er zijn nog veel meer mensen die bij ons als vrijwilliger zouden willen werken. Maar bijvoorbeeld bij de Stichting Welzijn wordt iemand ingehuurd voor veel geld, er moet een leslokaal worden gehuurd. Dan vraag ik me af ?waarom?? Rosa van der Wieken: Hebben jullie steun aan het Stadsdeel? Dhr. El Mesri: Nee. Iedereen heeft eigen Turken en Marokkanen in dienst die hen adviseren. Astrid Abendroth merkt op dat het vrijwilligerswerk instortte toen er cursussen van het ROC waren. Dhr. El Mesri: Wij hebben voldoende mensen alleen niet genoeg ruimte. Dhr. El Mesri: De cursussen die via de overheid worden georganiseerd hebben vaak een tekort aan docenten.
Dan ben je toch niet goed bezig. Er is ons al eens gevraagd: ?wat als je bijv. 100 euro per deelnemer zou krijgen??, maar daar werk ik niet aan mee. Zoals het nu gaat is het leuker. Jan Grijpma: De professionaliteit is aanwezig. Wij hebben boeken, lesmateriaal en enthousiasme. Het is meer een spelen met elkaar en mensen uit het Middellandse-Zeegebied voelen zich juist tot deze methode aangetrokken. Er wordt meer associatief gedacht. Er is zelfs een overschot aan mensen die les willen geven. Marijke Thunnissen: Ik geef hier sinds 4 jaar les. Onze methode is creatief, maar met systeem. Simon Haagsma: Wij streven naar in alle opzichten gemengde groepen. Eigenlijk zijn het vaak geen lessen; wij slaan bruggen tussen mensen.
Vaak genoeg zitten gesluierde vrouwen naast iemand in een hemdje. Marijke Thunnissen: En dat gaat goed. Mensen maken elkaar op een of andere manier los. Het is wel zo dat iemand van het stadsdeel ons heeft geholpen bij het opzetten van de lessen. En er komt ook altijd iemand langs als de diploma?s worden uitgedeeld. Hans van Straaten: Krijgt iedereen een diploma? Dhr. El Mesri: Wij bekijken of iemand een certificaat verdient. Bijvoorbeeld of iemand zijn best heeft gedaan of vaak aanwezig was. Onze leerlingen hebben nog geen offici?le toets gedaan. Monique van der Wel: Er zijn 3 groepen: groep 1 is een groep waarin het om het dagelijks leven gaat.
Wat zeg je in de winkel, wat gebeurt er in de familie? Eigenlijk meer inburgering dan taalles. Rosa van der Wieken: Hoe zijn de nationaliteiten verdeeld? Dhr. El Mesri: Veel Zuid-Amerikaanse mensen en uit het oostblok, China, Afrika. Monique van der Wel: Het is niet zo dat een nationaliteit overheerst. Uit Zuid-Amerika komt misschien 25%, 20% uit Afrika, 30% is arabisch. Heel verschillend en alle leeftijden. Dit jaar zijn hier duizenden mensen geweest. Rosa van der Wieken: Hebben jullie weleens nagedacht over andere vestigingen? Bijvoorbeeld in West? Dhr. El Mesri: Dat willen we wel maar dat lukt niet echt.
Het zijn vaak groepen bijvoorbeeld Marokkanen of Turken die dan actief zijn, maar dat is mij niet multicultureel genoeg en dan wordt de drempel te hoog. Simon Haagsma: Ook voor autochtonen is de laagdrempeligheid belangrijk . Ik zou niet zo snel naar een Turkse vereniging stappen. Dhr. El Mesri: het bestuur moet lef hebben. Je mag je niet laten sturen. Men noemt mij wel eens een dictator. Jan Grijpma: Wij zijn niet zo ?durchorganisiert?. Wij improviseren. Soms begin je een les met een bepaald idee en aan het eind van de les is er iets heel anders gebeurd. Rosa van der Wieken: Gaan mensen die behoefte hebben aan sturing niet liever naar andere organisaties? De VVD vindt Assadaaka een prachtig initiatief. Dit soort organisaties houdt mensen bij elkaar. Astrid Abendroth: Hier wodt snel georganiseerd. Assadaaka staat middenin de samenleving. Men moet er misschien bij stilstaan dat subsidie wellicht inhoudt dat je je aan allerlei regels moet houden. Rosa van der Wieken: Wat willen jullie? Dhr. El Mesri: vooral een kantoor. Geen bestuursleiding. Zekerheid (wat het pand betreft). Johan Wolters: Is ruimte delen een idee? Dhr. El Mesri: Ja hoor. Het buurthuis staat bijvoorbeeld heel vaak leeg en dat is allemaal belastinggeld. Alleen de flexruimte, daar kunnen wij niet werken.
Er volgt een bezoek aan 2 groepen die Nederlandse les krijgen en een muziekgroep Dhr. El Mesri: Laatste 2 weken stonden in het teken van 2 november. Dit was een zwarte dag voor Assadaaka. Dezelfde avond nog hebben wij vergaderd en gezegd dat wij iets moeten ondernemen. Wij hebben een calamiteitenspreekuur ingesteld. 4 maal wekelijks v.a. 16.30. Vorige zondag hadden wij een evaluatie. Er zijn 270 mensen geweest en wij hebben veel geluisterd.
Gelukkig waren er geen mensen die professionele hulp nodig hadden. Mensen kunnen op bepaalde tijden nog steeds bellen. Men is bang. Er is afschuw. Maar iedereen is solidair. Wij zijn ook op AT5 en bij Man bijt hond geweest. Assadaaka heeft een krans gelegd en wij zijn naar de crematie geweest. Er was ook een herdenkingsdag met gedichten, muziek en discussie. Wat de rest van de activiteiten betreft: er is ook een spreekuur voor onverzekerden.
Wij kunnen mensen doorverwijzen naar artsen waar wij contacten mee hebben. Er is ook een algemeen spreekuur waarin wij mensen helpen met formulieren, telefoontjes e.d. Rosa van der Wieken: Willen jullie groeien? Hebben jullie contact met andere ethnische organisaties? Dhr. El Mesri: Er zijn zoveel ruimtes die leeg staan. Wij gaan overal naar toe. We hebben contact met organisaties maar wel de ervaring dat deze ons het liefste voor hun karretje willen spannen. Rosa van der Wieken: Speelt religie een rol? Dhr. El Mesri: Wij proberen mensen juist als mensen te zien en geen aandacht aan religie te besteden. Ik ben zelf moslim maar dat is een priv?-aangelegenheid. Wij vieren hier suikerfeest maar ook kerst en oud en nieuw. We hebben ook iets aan de dodenherdenking gedaan. Rosa van der Wieken geeft de tip eens een commissie van de stadsdeelraad in zijn geheel uit te nodigen.
Hans van Straaten sluit de bijeenkomst af met een woord van dank aan de aanwezigen van Assadaaka. Dhr El Mesri bedankt iedereen voor zijn komst.
Vergadering wordt om 22:00 uur gesloten.
Voor meer infomatie: .(JavaScript must be enabled to view this email address) of http://www.assadaaka.nl